Από το Αμερικανικό περιοδικό Spartakus
Για παράδειγμα ο Ρώσος ηγέτης Β.Ι. Λένιν κάποτε επισήμανε την ύπαρξη μιας αφύσικης συμμαχίας ανάμεσα στους Μαύρους Εκατό και τους Μπολσεβίκους , η οποία οδηγούσε σε έναν παράξενο τύπο επαναστατών από τους Μαύρο Εκατό. Επεξηγηματικά ο όρος Μαύροι Εκατό αναφερόταν στην Ρωσική «άκρα δεξιά» των αρχών του 20ου αιώνα , ένα κίνημα διαβόητο λόγω του ακραίου αντισημιτισμού του. Οι Μαύροι Εκατό αρχικά ξεκίνησαν ως ένα πολύ συντηρητικό στοιχείο , αλλά στην πορεία γίνονταν όλο και πιο ριζοσπάστες καθώς η αδυναμία και η διαφθορά του τσαρικού καθεστώτος αυξανόταν. Άρχισαν να στρατολογούν εργάτες και αγρότες και να μάχονται για τα δικαιώματα τους , στρατολογούσαν Αναρχικούς απαιτούσαν την διάλυση της αστικής τάξης – με μεθόδους που θυμίζουν τους Ερυθρούς Χμέρ – επιτίθεντο στο πανίσχυρο εκκλησιαστικό κατεστημένο και ήταν γενικά εχθρικοί προς τον Καπιταλισμό καθώς τον θεωρούσαν ενγεννώς εβραϊκό. Η εχθρότητα των Μαύρο Εκατό προς την Ρωσική κυβέρνηση βασιζόταν στην αίσθηση ότι το κράτος απομόνωνε τον Τσάρο από τον λαό του – μια θέση που αξίζει να σημειωθεί , την είχε εκφράσει και ο μεγάλος Ρώσος Αναρχικός Μιχαήλ Μπακούνιν. Τα πιο εξτρεμιστικά στοιχεία των Μαύρων Εκατό προχωρούσαν ακόμα πιο μακριά. πίστευαν ότι ο Τσάρος είναι άχρηστος και απαιτούσαν τον ολοκληρωτικό εξοβελισμό του. Η εισροή των πρωτοφασιστών Μαύρων Εκατό μέσα στην Μπολσεβικική επανάσταση δεν ήταν αφύσικη όπως ισχυρίζεται ο Λένιν. Αντίθετα ακολούθησε ένα μοτίβο το οποίο αντιγράφτηκε σε όλη την Ευρώπη κατά τις αρχές του αιώνα τη συγχώνευση δηλαδή της εξτρεμιστικής δεξιάς με την επαναστατική αριστερά ! Ο Γερμανός φιλόσοφος Μέλερ Βαν Ντεν Μπρούκ περιέγραψε την διαδικασία ως το « το κουράγιο να ζει κανείς με τις αντιθέσεις ».
Η σχέση ανάμεσα στον Εθνικισμό και τον Κομμουνισμό δεν ήταν απαραίτητα εχθρική και συνεπώς τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα από όσο μας έχουν μάθει να πιστεύουμε. Οι υπόγειες – και μερικές φορές όχι τόσο υπόγειες – αλληλοεπιδράσεις ανάμεσα σε αυτές τις δύο επαναστατικές ιδεολογίες φάνηκαν με τον καλύτερο τρόπο από τις σχέσεις που διατηρούσε το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα ( KPD ) με το Ναζιστικό Κόμμα ( NSDAP ) στα χρόνια του μεσοπολέμου. Μετά τον θάνατο του Λένιν και κάτω από την σιδηρά κυριαρχία του Στάλιν , τα Κομμουνιστικά Κόμματα σε όλο τον κόσμο στράφηκαν προς την κατεύθυνση του « Σοσιαλισμού σε μια χώρα » σε αντίθεση με την παλιά Μαρξιστική – διεθνιστική γραμμή. Οι Εθνικο-κομμουνιστικές ιδέες του Στάλιν άρχισαν να μοιάζουν πολύ με εκείνες των θεωρητικών του Φασισμού , όπως του Μέλλερ Βαν Ντε Μπρούκ ( «κάθε λαός έχει το δικό του σοσιαλισμό» ) , του Έρνστ Γιούγκερ ( «Η Εθνικιστική Εργατική Δημοκρατία» ) , του Ιταλού Εθνικιστή Ενρίκο Κοραντίνι ( «Το προλεταριακό Έθνος» ) , του Όσβαλντ Σπέγκλερ ( «Εθνοκεντρικός Σοσιαλισμός των χαρακωμάτων» ) , του Χουάν Περόν ( «η Σοσιαλιστική Πατρίδα» ) κλπ. Στο βιβλίο του η « Ιστορία του Φασισμού : 1914-1945» ο ιστορικός Στάνλει Πέιν περιγράφει λεπτομερώς μερικές από τις επαφές των Κομμουνιστών με τους Ναζί και με άλλους εθνικοεπαναστάτες αυτής της περιόδου : «…..στο 12ο συνέδριο του κόμματος στην Μόσχα το 1923 ο Νικολάι Μπούχαριν τόνισε ότι το Ναζιστικό Κόμμα είχε « κληρονομήσει την πολιτική κουλτούρα των Μπολσεβίκων ακριβώς όπως είχε κάνει και ο Ιταλικός Φασισμός».
Στις 20 Ιουνίου του 1923 ο Κάρλ Ράντεκ έβγαλε λόγο στην εκτελεστική επιτροπή της Κομιντέρν προτείνοντας κοινό μέτωπο με τους Ναζί στην Γερμανία. Εκείνο το καλοκαίρι πολλοί Ναζί παραβρέθηκαν σε κομμουνιστικές συγκεντρώσεις και αντιστρόφως καθώς το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα πήρε θέση υπέρ της « εθνικής απελευθέρωσης» ενάντια στη συνθήκη των Βερσαλλιών και καταφέρθηκε ενάντια στους εβραίους Καπιταλιστές. Λέγεται μάλιστα ότι κάποιοι από τους ριζοσπάστες Ναζί είπαν στους Γερμανούς Κομμουνιστές ότι αν ξεφορτώνονταν τους Εβραίους ηγέτες τους οι Ναζί θα τους υποστήριζαν». Οι Ναζί και το KPD από κοινού αναγόρευσαν σε ήρωα τον Λέο Σλάγκετερ , έναν Γερμανό αντιστασιακό που εκτελέστηκε από τους Γάλλους στην κατεχόμενη περιοχή του Ρούρ. Συμμετείχαν σε κοινές πολιτικές δραστηριότητες , όπως μια πενθήμερη γενική απεργία στο Βερολίνο. Είχαν ακόμα και κοινά μέλη με πιο γνωστό τον υπολοχαγό Σέρινγκερ έναν ήρωα τον Ναζί που ήταν και Κομμουνιστής. Ο γνωστός εβραίος διεθνιστής – Μαρξιστής Λέων Τρότσκι ήταν τόσο ενοχλημένος ώστε διακήρυξε πως :
« Ο Φασισμός κερδίζει την μια νίκη μετά την άλλη και ο καλύτερος σύμμαχος του , αυτός που του ανοίγει το δρόμο είναι ο Σταλινισμός».
Το αποτέλεσμα αυτής της έντονης αλληλεπίδρασης ανάμεσα στα δύο ακραία κόμματα ήταν πως οι Κομμουνιστές κατόρθωσαν να κάνουν πιο ριζοσπαστική την Γερμανική εργατική τάξη προς όφελος των Εθνικιστικών θέσεων. Το KPD συνέβαλλε στην τελική επιτυχία των Ναζί κτίζοντας μια ισχυρή προλεταριακή βάση για την πολιτική τους. Επίσης αντίθετα με ότι πολλοί Μαρξιστές ιστορικοί θα ήθελαν να πιστεύουμε , οι περισσότεροι Γερμανοί Κομμουνιστές δεν εκτελέστηκαν ούτε εξορίστηκαν ούτε πέρασαν στην παρανομία όταν οι Ναζί απαγόρευσαν το KPD το 1933. Αντίθετα χιλιάδες φανατικοί Κομμουνιστές εντάχθηκαν στο NSDAP και έγιναν εξίσου φανατικοί Ναζί !
Πριν κλείσουμε αυτό το άρθρο θα δώσουμε ακόμα ένα παράδειγμα : αυτό της δήθεν μαρξιστικής οργάνωσης RAF – Φράξια Κόκκινος Στρατός γνωστή και ως ομάδα Μπαάντερ – Μάινχοφ μιας δυτικογερμανικής ομάδας αντάρτικου των πόλεων που έδρασε τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80. Παρόλο τη «Μαρξιστική» ρητορική τους τα μέλη της RAF Άστριντ Πρόλ και Αιρήν Γκέργκενς δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό στο να μπουν στο γνωστό νεοναζιστικό μπαρ « Η φωλιά του Λύκου» στο Σαρλόττενμπουργκ το 1970 για να αγοράσουν τα πρώτα όπλα της οργάνωσης. Ακόμη παρά την δήθεν μαρξιστική γραμμή της η RAF ενεπλάκη σε έναν σκληρό τρομοκρατικό πόλεμο ενάντια στο Γερμανικό καθεστώς που σήμερα θέτει εκτός νόμου τους νεοναζί. Επιπλέον σε συνολική αντίθεση με το Γερμανικό σύμπλεγμα ενοχής που επικρατούσε τότε αυτοί οι νεαροί Γερμανοί αντάρτες δεν έκρυψαν ποτέ τα αντισιωνιστικά τους αισθήματα και περιστασιακά χτυπούσαν Ισραηλινούς στόχους.
Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που ένα δημοφιλές βιβλίο για τις δραστηριότητες αυτής της οργάνωσης είχε τον τίτλο « Τα παδιά του Χίτλερ».Το βασικό σημείο που προκύπτει από όλα αυτά είναι τα εξής : Ο Εθνικισμός και ο Κομμουνισμός πραγματικά έχουν πολλά κοινά. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την Βόρειο Αμερική όπου τα παραδοσιακά κόμματα της Αριστεράς και τα συνδικάτα βρίσκονται σε άτακτη υποχώρηση μπροστά στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης , του ελεύθερου εμπορίου και του τοκογλυφικού καπιταλισμού. Η αριστερή πτέρυγα όλου του πολιτικού φάσματος έχει πλέον εκλείψει στην ουσία της. Αυτοί που ακόμα επιμένουν να αυτοαποκαλούνται αριστεροί δηλαδή οι σοσιαλδημοκράτες , οι αντιρατσιστές , οι διεθνιστές , οι τροτσκιστές , κλπ είναι στην πραγματικότητα ψευτοαριστεροί που συνεργάζονται ανοικτά με το Καπιταλιστικό σύστημα. Οι σκίνχεντς εργάτες όντας Σοσιαλιστές της σχολής του Τζάκ Λόντον μπορούν κάλλιστα να διεκδικήσουν τον τίτλο του αριστερού σε αντίθεση με τους προαναφερθέντες ρουφιάνους. !
Η ιδέα μιας νέας Φυλετικής Αριστεράς στην Βόρεια Αμερική – παρόμοιας με το κομμουνιστικό πατριωτικό μπλοκ στην Ρωσία – είναι ιδιαίτερη επίκαιρη τώρα που τα προγνωστικά δείχνουν επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομικής καταπίεσης. Σε ένα τέτοιο κλίμα οι οργισμένοι και απογοητευμένοι Λευκοί εργάτες πρέπει να έχουν την ευκαιρία ενός εναλλακτικού δρόμου από τον χυδαίο Καπιταλισμό και την μονοκρατορία της Coca – Cola.Ή , όπως τόσο γλαφυρά το έθεσε ο Γάλλος στοχαστής Αλαίν Ντε Μπενουά :
«Καλύτερα να φορέσω το κράνος του Κόκκινου Στρατού , παρά να ζήσω τρώγοντας χάμπουργκερ στο Μπρούκλιν !»
Καλύτερα Κόκκινος παρά νεκρός !
Αρκετοί άνθρωποι του Κινήματος μας έχουν στείλει γράμματα τα τελευταία 2 χρόνια ρωτώντας αν οι εκδόσεις Σπάρτακος συνδέονται με κάποια Τροτσκιστική ομάδα που αυτοαποκαλείται Ομάδα Σπαρτακιστών. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ ! Οι Σπαρτακιστές είναι μαρξιστές και διεθνιστές ενώ εμείς είμαστε εθνικο-μπολσεβίκοι. Αυτή η σύγχυση πάντως είναι κατανοητή. Το όνομα Σπάρτακος για πολύ καιρό είχε συσχετιστεί με μαρξιστικές ομάδες ιδιαίτερα στην Γερμανία. Εμείς επιλέξαμε το όνομα αυτό επίτηδες ακριβώς λόγω του ιστορικού του υπόβαθρου. Με το να επαναδιεκδικούμε το όνομα του Σπάρτακου ( ο οποίος με την ευκαιρία ήταν ένας αξιοπρεπέστατος Άριος ήρωας ) δείχναμε επίσης τον σκοπό μας δηλαδή την ανασύσταση της Φυλετικής Αριστεράς.
Ένα σημαντικό μέρος της διαδικασίας ανασύστασης της Φυλετικής Αριστεράς είναι το ξεκαθάρισμα από τις επιδράσεις του Κάρλ Μάρξ και του Μαρξισμού. Ακριβώς όπως ο Ιουδαϊσμός επηρέασε την θρησκεία και οι Φροϋδικές απόψεις επηρέασαν την ψυχολογία , έτσι και ο Μαρξισμός έβλαψε τον Ευρωπαϊκό Σοσιαλισμό προκαλώντας συγχύσεις. Η δήθεν σημαντικότητα του Μαρξισμού δεν βρισκόταν στο περιεχόμενο των ιδεών του , αλλά στην υπόσχεση που έδινε για μια ενιαία επιστημονική θεωρία για τον σοσιαλισμό. Ο 18ος αιώνας βυθισμένος καθώς ήταν στον Ορθολογισμό απαιτούσε να ταξινομούνται , να θεωρητικοποιούνται , να επεκτείνονται και τελικά να μετατρέπονται σε επιστημονικούς νόμους όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες. Μέχρι εκείνη την περίοδο ο Ευρωπαϊκός Σοσιαλισμός αντιμετωπιζόταν ως κάτι το πρόχειρο ανεφάρμοστο , παράλογο και φυσικά ουτοπικό. Η επιθυμία των ριζοσπαστών του 18ου αιώνα να αποκτήσουν και αυτοί την δική τους επιστήμη – να θεωρηθούν δηλαδή και αυτοί ώριμοι και λογικοί μέσα στο πνεύμα του διαφωτισμού – τους ώθησε να υιοθετήσουν σχεδόν χωρίς να σκεφτούν καθόλου , το Μαρξιστικό δόγμα και την Μαρξιστική ορολογία. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Μαρξισμός δεν ήταν ποτέ η σατανική συνομωσία η ο μπαμπούλας που φοβόντουσαν οι δεξιοί. Ο Μαρξισμός ήταν απλά μια φαντασιοπληξία – ένας σύντομος δρόμος προς την επιστημονική εγκυρότητα. Ο Κάρλ Μάρξ δεν είχε ακόμα καλά – καλά κρυώσει στον τάφο του , όταν οι πιο πραγματιστές από τους αποστόλους του άρχισαν να αναθεωρούν το δόγμα του για να το προσαρμόσουν στις αληθινές συνθήκες. Όταν πια ο Τζώρτζ Σορέλ – ο πιο ριζοσπαστικός από τους αναθεωρητές του Μαρξισμού – είχε ολοκληρώσει το έργο του , όχι μόνο ο Μαρξισμός σήμαινε πλέον κάτι το εντελώς διαφορετικό , αλλά βοήθησε επίσης σαν προπομπός της έλευσης του Φασισμού !
