του Δημήτρη Σαββίδη
«Το κεφάλαιο τώρα πια δεν απαιτεί μόνον τη σχεδόν πλήρη
απαλλαγή του από την κάθε υποχρέωσή του προς το κράτος, αλλά αντιθέτως απαιτεί
την πλήρη υποταγή του κράτους στις δικτατορικές απαιτήσεις των αγορών»
Αλαίν ντε Μπενουά
Ο Σοσιαλισμός αποτέλεσε για πολύ καιρό κάτι το μεγαλεπήβολο.
Εξάλλου πριν καν ορισθεί ως ιδεολογικο-πολιτική έννοια, αποτέλεσε μια νέα
κοινωνική θεώρηση του υφισταμένου ανθρωποκόσμου.
Το εργατικό κίνημα στις πρώτες διεκδικητικές του εμφανίσεις
δεν αυτοπροσδιορίσθηκε πάντοτε ως σοσιαλιστικό, ακόμη δε λιγότερο ως αριστερό
κίνημα. Μακρινός απόγονος των συντεχνιών και των συνεταιρισμών, των προ και
μετά βιομηχανικής επαναστάσεως εποχών, το εργατικό κίνημα από τη στιγμή της
συνειδητοποίησης των κοινών συμφερόντων των μελών του άρχισε να συγκεντρώνει
ξεριζωμένους από τη γη τους αγροτικούς πληθυσμούς και παιδιά γεωργών
στοιβαγμένων με το ζόρι στις μεγάλες πόλεις από τη βιομηχανική επανάσταση, που
μαστιζόμενα από τη φτώχεια ξεκίνησαν να επαναδημιουργούν εκείνες τις κοινοτικές
δομές αλληλεγγύης (τις οποίες είχε εξαφανίσει η βιομηχανική επαναστάση),
προκειμένου να επανακτήσουν τον έλεγχο και τη διαμόρφωση των συνθηκών του
προτέρου κοινοτικού τους βίου.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ
