του Δημοκράχτη.
Ένας «άσχετος» αναγνώστης με τον Εθνικιστικό χώρο ίσως θεωρήσει τον παραπάνω τίτλο , ως παραπλανητικό ή ακόμα και αστείο. Βασιζόμενοι στα όσα γράφονται στα διάφορα μέσα έντυπα ή μη , καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι εκφράζει σε ένα μεγάλο βαθμό την στάση πολλών ατόμων του «χώρου» σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα , άλλων καθ’ όλα σεβαστών αλλά και ορισμένων που δεν αξίζει ούτε να τους φτύσεις.
Ας εξηγηθούμε λοιπόν …
Άτομα απ’ όλα τα μήκη και πλάτη του πολιτικού φάσματος , συνήθως δεν είναι τόσο «αντικειμενικοί» όσο ευαγγελίζονται , όταν φτάνει η ώρα της κριτικής ενός διαφορετικού πολιτικού συστήματος από εκείνο το οποίο θεωρούν ως «ιδεατό». Κάτι το λογικό , αφού δε δύναται να υπάρξει «αντικειμενική κρίση» όσο αφορά κάποιο πολιτικό σύστημα μιας και είναι φύση αδύνατον η απόλυτη ταύτιση των ιδεών των «κριτών». Έτσι παραδείγματος χάριν , διαβάζουμε τα αισχρότατα ψεύδη και συκοφαντίες όταν ένα αστικό έντυπο ασκεί κριτική σε ένα μη – αστικό καθεστώς , είτε αυτό είναι κομμουνιστικό είτε Εθνικοσοσιαλιστικό ή Φασιστικό.
Φυσικά , περιττό να σημειώσουμε , πως ο παραπάνω κιτρινισμός που παρατηρείται , αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του ήθους των αστών. Τα ίδια συνήθως και χειρότερα διαβάζουμε από αναρχικά έντυπα για τα προαναφερθέντα πολιτεύματα , κάτι το οποίο καταδεικνύει για πολλοστή φορά την απόλυτη σύμπλευση των αναρχικών με τα αφεντικά τους , σε πληθώρα ζητημάτων. Συνεπώς , κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι σύμφωνα με την παραπάνω λογική , δεν έχει νόημα να κάνει κανείς κριτική αφού αυτή θα είναι μεροληπτική και προκατειλημμένη.
Λάθος ! Θα πρέπει να τονίσουμε ότι άλλο η δήθεν «αντικειμενική» κριτική την οποία ισχυρίζονται ότι ασκούν τόσοι και τόσοι «ευυπόληπτοι» ιστορικοί και άλλο η δίκαιη κριτική. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής , ο εξαιρετικός ιστορικός – συγγραφέας , κομμουνιστής , Νίκος Βεργίδης. Δε θα θέλαμε να επικεντρωθούμε παραπάνω στο έργο του , το οποίο ο καθένας μπορεί και αξίζει να προμηθευτεί. Εν ολίγοις ο συγκεκριμένος , από τον οποίο αντλήσαμε την παραπάνω άποψη περί της a priori «μη – αντικειμενικότητας» των ιστορικών , ασκεί μια δίκαιη κριτική συνεπέστατος με την ιδεολογία του , δηλαδή μέσω μιας μη αστικής , θεώρησης.
Το θέμα λοιπόν της παρούσας καταχώρησης είναι η ασυνέπεια που επιδεικνύουν πολλοί εθνικιστές προς την ιδεολογία τους , κρίνοντας άδικα ιστορικά πρόσωπα και καταστάσεις εκτός του ιδεολογικού τους χώρου. Συγκεκριμένα κάνουν αυτό για το οποίο κατηγορήσαμε προηγουμένως τους αναρχικούς ( τους «κλασσικούς μικροαστούς» κατά Βεργίδη ) , δηλαδή κρίνουν με αστικά κριτήρια τους «υπόλοιπους» ενώ , ορθότατα , δεν επιθυμούν το ίδιο να γίνεται για τον δικό τους χώρο.
Βλέπουμε πολλούς Εθνικιστές , ως δημοκρατικότεροι κριτές του «συνεπέστερου» δημοκράτη , να ψέγουν τα κομμουνιστικά καθεστώτα για αντιδημοκρατικότητα (!) διότι δεν διεξήγαγαν ψηφοφορίες , κάτι που αφενός σε πολλές περιπτώσεις δεν ισχύει , αφετέρου είναι υβριστικό προς την κοσμοθεωρία που επικαλούνται. Άλλοτε πάλι , χαρακτηρίζουν ως «δικτάτορες» όσους ηγέτες δεν άνηκαν στο ιδεολογικό τους ρεύμα , κατακρίνοντας διάφορα καθεστώτα επειδή δεν παρείχαν – στη μειοψηφία όπως στον «δυτικό» κόσμο – τις καπιταλιστικές , πορνικές «πολυτέλειες». Παράλληλα , κατά την προσπάθεια που κάνουν έτσι ώστε η κριτική τους να μην αντιφάσκει με αυτήν για τις «αρεστές σε αυτούς» προσωπικότητες , διαστρεβλώνουν το έργο των τελευταίων , προσπαθώντας να το «εκδημοκρατίσουν» εντάσσοντάς το στα αστικά πλαίσια , που οι ίδιοι ενστερνίστηκαν θέλοντας να ασκήσουν την πολεμική στους , κατά φαντασία , ιδεολογικούς τους αντιπάλους.
Για να το θέσουμε απλούστερα, προσπαθώντας να κερδίσουν «εντυπώσεις» και μια ανειλικρινή «συμπάθεια», αποφεύγουν να θίξουν τα πολιτικά ορθά αισθήματα , (κυρίως) των απλών εν υπνώσει πατριωτών – (άκρο) δεξιών παρουσιάζοντας προσωπικότητες όπως ο Χίτλερ , ο Γκαίμπελς , ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα κ.α. , ως «νομοταγείς» , «συντηρητικούς» και «φιλήσυχους». Αντίστοιχα απεικονίζουν τις , κατ’ αυτούς, «αντίπαλες» προσωπικότητες ως «άνομους» , «βίαιους» , «τρομοκράτες» , «δολοφόνους» και πολλά άλλα τέτοια ευτράπελα.
Κύριοι , εάν προσπαθείτε να πάρετε με αυτόν τον τρόπο με το μέρος σας τους διάφορους μικροαστούς , άδικα προσπαθείτε. Να γνωρίζετε «συναγωνιστές» πως , όταν πέφτετε στο βάλτο θα λερωθείτε και θα βγείτε χαμένοι σε κάθε περίπτωση , αφού οι προσωπικότητες που , καλώς , υμνείτε και θέλετε να αναδείξετε , ούτε άνηκαν ούτε εξέφραζαν την αστική τάξη ξεκαθαρίζοντας ευθαρσώς τη στάση τους απέναντί της. Έτσι θα πρέπει να κάνετε και εσείς, αλλιώς διαπράττετε ύβρη τόσο επικαλούμενοι την ιδεολογία «σας» , όσο εξομοιώνοντας τέτοιες τεράστιες προσωπικότητες , με τη συμπεριφορά των οσφυοκαμπτών στους οποίους πασχίζετε να αποκτήσετε έρεισμα !
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ακολουθεί λίγο παρακάτω όπου «Εθνικοσοσιαλιστής» κατακεραυνώνει τον Τσε Γκεβάρα , επειδή είναι «βίαιος» , «αντιδημοκρατικός» και διεπόταν από αισθήματα «μίσους» προς την άρχουσα καταπιεστική τάξη !
Σε ακραίες μάλιστα περιπτώσεις , φτάνουν ορισμένοι στο σημείο να υιοθετούν την άκρως νεοφιλελεύθερη – αστική στάση όπως αυτή εκφράζεται μέσω των χυδαιότερων οργάνων της Νέας Τάξης , σαν την Ευρωπαϊκή Ένωση ( με το «αντικομουνιστικό μνημόνιό» της ) , τον Εβραίο George Soros (πρωτεργάτης πολλών πορτοκαλί επαναστάσεων) , το εμετικό βιβλίο «Η μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού» το οποίο … «είναι καλό να έχει ο κάθε πατριώτης στη βιβλιοθήκη του» (!!!) και άλλα πολλά.
Ένα άλλο σημείο που θα θέλαμε να καταδείξουμε, είναι η ρητορεία του «χώρου» η οποία έχει δαιμονοποιήσει πλήρως των Ιωσήφ Στάλιν όπως ακριβώς και όλοι οι υπόλοιποι τον Αδόλφο Χίτλερ , χρησιμοποιώντας χαρακτηρισμό βάσει του ονόματος του («σταλινικός») με ταυτόσημο τρόπο και νόημα που οι εκάστοτε αντιφασίστες – δημοκράτες χρησιμοποιούν τους όρους «φασιστικός» ή «ναζιστικός».
Εάν θέλουν κάποιοι να κάνουν αστική κριτική στον Ιωσήφ Στάλιν χρησιμοποιώντας την αντίστοιχη ρητορική , ας την κάνουν , αλλά ας μην αυτοπροσδιορίζονται ως εθνικιστές και κάνουν εμάς τους υπόλοιπους… ρεζίλι. Συγκεκριμένα ένα γνωστό ακροδεξιό κάθαρμα , το οποίο θεωρεί εαυτόν «εθνικοσοσιαλιστή», υποστήριξε ότι σε μια ανακοίνωση του αντιεθνικιστικού – ανθελληνικού κόμματος Λ.Α.Ο.Σ. (το οποίο ο ίδιος , κατά δήλωσή του , στήριξε στις εκλογές) πρέπει να αντικατασταθεί ο όρος «φασιστικός» με τον όρο «σταλινικός».
Φυσικά το παραπάνω παράδειγμα δεν είναι το μόνο. Ο όρος «σταλινικός» είναι πολύ δημοφιλής ανάμεσα στα, σεβαστά κατά τα άλλα , άτομα του χώρου τα οποία άθελά τους, αναπαράγουν την αστική θέση «Στάλιν = Χίτλερ».
Απλά να σημειώσουμε τουλάχιστον για να μη γίνονται ρεζίλι , ότι η λέξη «σταλινικός» πήρε το σημερινό της νόημα από «δυτικούς» μικροαστούς ιστορικούς , μετά το θάνατο του Στάλιν φυσικά , όπως αντίστοιχα έγινε και με τον όρο «φασίστας» αλλά δυστυχώς αυτό δε φαίνεται να πτοεί ή να πονηρεύει κάποιους …
Ένα άλλο παράδειγμα το οποίο μάλιστα αποτέλεσε τη σταγόνα έτσι ώστε να ξεχειλίσει το ποτήρι και να αρχίσει η συγγραφή του παρόντος κειμένου, είναι η κριτική προς τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Σε «εθνικιστικό» ιστολόγιο (athensfront.blogspot.com) διαβάζουμε εν μέσω άλλων υβρεολόγιων , την ακόλουθη φράση που φέρεται να είπε ο Τσε :
«Οι δικαστικές αποδείξεις για να οδηγηθεί κάποιος στο εκτελεστικό απόσπασμα είναι αρχαίες τακτικές καθώς εδώ μιλάμε για μια επανάσταση! Και μια επανάσταση πρέπει να είναι μια κρύα θανατική μηχανή που υποκινείται από καθαρό μίσος»
και εν συνεχεία το παρακάτω ρητορικό ερώτημα από το συντάκτη :
«Αυτός είναι λοιπόν ο επαναστάτης ;».
Προσωπικά δεν είχα ξαναδιαβάσει την συγκεκριμένη φράση, αλλά εάν όντως αποδίδεται στον Τσε Γκεβάρα , τότε να πούμε στον «εθνικιστή» του ιστολογίου ότι :
«Ναι! Κρίνοντας από αυτή τη φράση , τότε ο Τσε είναι σίγουρα επαναστάτης !»
και εφόσον είναι τόσο δημοκράτης να μην αναφέρει , τελείως προβοκατόρικα , στο τέλος του κειμένου του τη φράση «Ο Αδόλφος ζει».
Επίσης «εθνικιστή» μου , τον Αδόλφο που «ζει», τρομοκράτη τον ανεβάζανε , προδότη της Γερμανίας τον κατεβάζανε οι όμοιοί σου και τη σήμερον ημέρα οι ιδεολογικοί απόγονοι αυτών σαν και την αφεντιά σου , κάνουν λόγο για… «σαπούνια» !
Ας σταματήσουν λοιπόν οι, κατά τα άλλα , «φασίστες» να παθαίνουν κρίσεις δημοκρατικότητας κατακεραυνώνοντας τα κομμουνιστικά καθεστώτα και πρόσωπα με (μικρο) αστικά κριτήρια , απολογούμενοι ουσιαστικά και εμμέσως στους ένοχους δημοκράτες. Αυτοί θα έπρεπε να είναι στη θέση του απολογούμενου και όχι εμείς !
Η κριτική είναι θεμιτό και αναγκαίο να γίνεται , αλλά σύμφωνα με το ήθος ενός επαναστάτη , ποτέ ενός προσκυνημένου δημοκράτη !
