του Κ. Χ.
Για εμάς το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει αρκετά από τα τέλη της δεκαετίας το '80 , με την – σε ανύποπτο χρόνο και τόσο άδοξη κατάρρευση των ισχυρότερων καθεστώτων που στην Ευρώπη πρέσβευαν τον υπαρκτό «σοσιαλισμό». Η παρακμή των κατά τόπους κομμουνιστικών κομμάτων , «ανατολικά» και «δυτικά» επιβεβαίωσε πως ο εφηρμοσμένος μαρξισμός δεν ήταν η άλλη όψη του νομίσματος - η μία ήταν ο καπιταλισμός αλλά ουσιαστικά το ανδρείκελό του. Κάποια «κομμουνιστικά» κόμματα τείνουν να , μετεξελιχθούν σε Εθνικομπολσεβικικά , ή καλύτερα , επειδή ο όρος « μπολσεβικικά » είναι τόσο ιουδαϊκά εξαρτημένος , σε Εθνικολαϊκά ή και φίλο-Εθνικοσοσιαλιστικά.
Αλλά εντάσσονται από τους ηγετίσκους τους στο κατεστημένο παιχνίδι και αποκτούν ένα σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο και ρίχνονται κι αυτά στο μοίρασμα της εθνικής «πίττας» υπό την υψηλή εποπτεία των διεθνών μηχανορράφων πατρώνων τους... Και η ουσία βέβαια δεν είναι ν' αναλώσουμε εδώ το παρόν και μέλλον των κομμουνιστικών , νυν και πρώην, κομμάτων και των παραφυάδων τους , αλλά ν' αναζητήσουμε, συγκροτήσουμε και εφαρμόσουμε μία νέα συμμαχία με όσα από αυτά φαίνονται ειλικρινώς διατεθειμένα να πολεμήσουν επί νέων βάσεων την «Νέα» Παγκόσμια Τάξη.
Γιατί το ζητούμενο δεν είναι το πως ονομάζονται και κατά πόσον ο όρος «κομμουνιστικό» μπορεί να μας απωθεί , σε σημείο που να χάνουμε το δάσος γυρεύοντας το δέντρο. Το ζητούμενο είναι η ενδυνάμωση του στρατοπέδου εκείνου που δύναται ν' αντιταχθεί έμπρακτα στην Παγκοσμιοποίηση, και τέτοιο είναι αυτό που συγκεντρώνει όλες τις ομάδες που βλέπουν ποίος είναι ο αληθινός μας εχθρός και δεν παρασύρονται από δεισιδαιμονίες , προκαταλήψεις και στερεότυπες κατηγορίες. Όσοι σήμερα υποκρίνονται πως αναγνωρίζουν τον πραγματικό κίνδυνο και αφέντη της «Νέας»Τάξης Πραγμάτων, αλλά διστάζουν να τον πολεμήσουν για να μην «κατηγορηθούν» ως « αντισημίτες » και « φιλοναζί » ( χα! ), απλώς κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και τους υποστηρικτές τους. Όποιος σήμερα κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του, αύριο θα κρύβεται ολόκληρος στην κυριολεξία από εκείνους που εχθές δίσταζε να κατονομάσει και πολεμήσει.
Δεν γυρεύουμε προσήλυτους της Εθνικοσοσιαλιστικής Ιδεολογίας μέσα από τα μαρξιστικά κόμματα υπάρχει ήδη μια σταθερή ροή τέτοιων ατόμων από καιρό, τόσο στην χώρα μας όσο και αλλού. Αυτό έρχεται σε μεγάλο βαθμό μόνο του. Εκεί που δε μπορούμε να περιμένουμε είναι στον αγώνα ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση και στα ανδρείκελά της : καπιταλισμό , σοσιαλδημοκρατία, νεοφιλελευθερισμό , τη συντριπτική πλειοψηφία της αποκαλούμενης σήμερα «Δεξιάς», κλπ. Αποκλείοντας εξ αρχής τον μικροαστικό «αναρχισμό» ως αμελητέα ποσότητα που ούτως ή άλλως είναι πλήρως διαβρωμένος από το κράτος εκεί που μπορούμε να έχουμε κάποιες ελπίδες και προοπτικές συνεργασίας είναι τα « κομμουνιστικά » κόμματα , και κυρίως τα εξωκοινοβουλευτικά.
Η επιφύλαξη μας αυτή δικαιολογείται εάν κάποιος καθαρός νους αναλύσει τις προσωπικότητες των βουλευτών του ελληνικού ΚΚΕ , μιλώντας για την χώρα μας. Άνθρωποι που κάθε άλλο παρά διατεθειμένοι είναι να συγκρουσθούν ουσιαστικά - και το τονίζουμε αυτό - με το κατεστημένο καθώς πρόκειται για άτομα που ανήκουν στο κατεστημένο και απλώς διατηρούν κάποια ακαθόριστη εντύπωση μιας ωχρής , κάποτε νεανικής , επαναστατικότητα ς - και όχι όλοι - και κάποιων κατεβατών του Μαρξ και του Λένιν. Ο κοινοβουλευτικός Μαρξισμός είναι κατά βάσιν συμβιβασμένος , αλλοτριωμένος και , το λιγότερο , ύποπτος όσον αφορά τις πραγματικές προθέσεις του για σύγκρουση με το κατεστημένο. Μιλώντας πάλι για την χώρα μας, το ΚΚΕ είναι η ασφαλιστική δικλείδα των κρατούντων, για ένα τμήμα του λαού που θα μπορούσε- και μπορεί - να αποβεί ένας πολύ δυσάρεστος πονοκέφαλος γι' αυτούς , το λιγότερο. Αλλιώς ας μας εξηγήσουν πως ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα που έχει την υποστήριξη τουλάχιστον του 5% του λαού μπορεί ν' αναλώνεται σε «φεστιβάλ», κομματικές γιορτούλες , χλιαρή political correct αντιπολίτευση και ανίερη συνθηματολογία παρωχημένων εποχών.
Εμείς μπορούμε να δούμε ως δυνητικούς συμμάχους μας τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής «Αριστεράς» εφ' όσον αυτή στο όραμά της για έναν καλύτερο κόσμο θέτει ως πρωταρχικό εμπόδιο την «Pax Judaica» ( και σίγουρα όχι « Americana » όπως παραπλανητικά προβάλλεται ) και όχι κάποιον νεφελώδη , αστήρικτο, φαιδρό «φασιστικό» μπαμπούλα. Χρειαζόμαστε οιονδήποτε θέσει σύμμαχο μπορούμε να προσεγγίσουμε και το ίδιο μας χρειάζονται και αυτοί , σε τελική ανάλυση. Τα βασικά σημεία μιας τέτοιας «ανίερης» για το Σύστημα του « διαίρει και βασίλευε », συμμαχίας είναι:
1) Δεν διαπραγματευόμαστε στο παραμικρό την Ιδεολογική μας ταυτότητα, καθαρότητα και αυτοτέλεια.
2) Η συμμαχία αυτή έχει καθορισμένους σκοπούς, βασικότερος των οποίων είναι η πάλη κατά της Παγκοσμιοποίησης και των παραφυάδων της.
3) Η ανάγκη για μια τέτοια συμμαχία είναι θέμα Πολιτικής, ψυχρής νηφάλιας και επιτακτικής.
4) Μπορούμε ν' ανεχθούμε τα σφυροδρέπανα εκείνων που μπορούν να ανεχθούν τη Σβάστικα !
5) Ο Σκοπός αγιάζει τα μέσα (;). Ναι ...αλλά ας μην ξεχνάμε πως τόσο ο εκάστοτε σκοπός όσο και τα εκάστοτε μέσα καθορίζονται και χρησιμοποιούνται από τους εκάστοτε επαναστάτες ( και μη ).
Θα κλείσουμε το πρώτο μέρος αυτού του πολύ ενδιαφέροντος (!) άρθρου με το παρακάτω , πάντοτε επίκαιρο , αξίωμα: στην πολιτική - και στον έρωτα και στον πόλεμο , θα πρόσθετε κάποιος :’’όποιος πηγαίνει με τον σταυρό στο χέρι ( ειδικά όταν είναι αγκυλωτός ) , καταλήγει αργά ή γρήγορα να τον κουβαλάει στην πλάτη’’.
Σ.Σ. Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό « Ο Έλληνας Εργάτης » στο 4ο τεύχος τον Ιούλιο του 2001. Επισημαίνουμε στους αναγνώστες του ιστολογίου μας ότι οι δικές μας απόψεις δεν ταυτίζονται με το σύνολο των θέσεων που αναφέρονται στο εν λόγω άρθρο. Διατηρούμε την δική μας γνώμη και θέση σε σημαντικά θέματα όπως ο ρόλος και οι δυνατότητες του σημερινού ΚΚΕ και η προσπάθεια για συμμαχία – συνεργασία μεταξύ Κομμουνιστών και Εθνικιστών. Επειδή όμως το άρθρο αυτό το 2001 προκάλεσε αρκετές συζητήσεις και σχόλια στον λεγόμενο Εθνικιστικό χώρο και κυρίως ανάμεσα στους αριστερούς Εθνικιστές θεωρούμε σημαντικό να το αναδημοσιεύσουμε στο ιστολόγιο μας.
Για εμάς το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει αρκετά από τα τέλη της δεκαετίας το '80 , με την – σε ανύποπτο χρόνο και τόσο άδοξη κατάρρευση των ισχυρότερων καθεστώτων που στην Ευρώπη πρέσβευαν τον υπαρκτό «σοσιαλισμό». Η παρακμή των κατά τόπους κομμουνιστικών κομμάτων , «ανατολικά» και «δυτικά» επιβεβαίωσε πως ο εφηρμοσμένος μαρξισμός δεν ήταν η άλλη όψη του νομίσματος - η μία ήταν ο καπιταλισμός αλλά ουσιαστικά το ανδρείκελό του. Κάποια «κομμουνιστικά» κόμματα τείνουν να , μετεξελιχθούν σε Εθνικομπολσεβικικά , ή καλύτερα , επειδή ο όρος « μπολσεβικικά » είναι τόσο ιουδαϊκά εξαρτημένος , σε Εθνικολαϊκά ή και φίλο-Εθνικοσοσιαλιστικά.
Αλλά εντάσσονται από τους ηγετίσκους τους στο κατεστημένο παιχνίδι και αποκτούν ένα σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο και ρίχνονται κι αυτά στο μοίρασμα της εθνικής «πίττας» υπό την υψηλή εποπτεία των διεθνών μηχανορράφων πατρώνων τους... Και η ουσία βέβαια δεν είναι ν' αναλώσουμε εδώ το παρόν και μέλλον των κομμουνιστικών , νυν και πρώην, κομμάτων και των παραφυάδων τους , αλλά ν' αναζητήσουμε, συγκροτήσουμε και εφαρμόσουμε μία νέα συμμαχία με όσα από αυτά φαίνονται ειλικρινώς διατεθειμένα να πολεμήσουν επί νέων βάσεων την «Νέα» Παγκόσμια Τάξη.
Γιατί το ζητούμενο δεν είναι το πως ονομάζονται και κατά πόσον ο όρος «κομμουνιστικό» μπορεί να μας απωθεί , σε σημείο που να χάνουμε το δάσος γυρεύοντας το δέντρο. Το ζητούμενο είναι η ενδυνάμωση του στρατοπέδου εκείνου που δύναται ν' αντιταχθεί έμπρακτα στην Παγκοσμιοποίηση, και τέτοιο είναι αυτό που συγκεντρώνει όλες τις ομάδες που βλέπουν ποίος είναι ο αληθινός μας εχθρός και δεν παρασύρονται από δεισιδαιμονίες , προκαταλήψεις και στερεότυπες κατηγορίες. Όσοι σήμερα υποκρίνονται πως αναγνωρίζουν τον πραγματικό κίνδυνο και αφέντη της «Νέας»Τάξης Πραγμάτων, αλλά διστάζουν να τον πολεμήσουν για να μην «κατηγορηθούν» ως « αντισημίτες » και « φιλοναζί » ( χα! ), απλώς κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και τους υποστηρικτές τους. Όποιος σήμερα κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του, αύριο θα κρύβεται ολόκληρος στην κυριολεξία από εκείνους που εχθές δίσταζε να κατονομάσει και πολεμήσει.
Δεν γυρεύουμε προσήλυτους της Εθνικοσοσιαλιστικής Ιδεολογίας μέσα από τα μαρξιστικά κόμματα υπάρχει ήδη μια σταθερή ροή τέτοιων ατόμων από καιρό, τόσο στην χώρα μας όσο και αλλού. Αυτό έρχεται σε μεγάλο βαθμό μόνο του. Εκεί που δε μπορούμε να περιμένουμε είναι στον αγώνα ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση και στα ανδρείκελά της : καπιταλισμό , σοσιαλδημοκρατία, νεοφιλελευθερισμό , τη συντριπτική πλειοψηφία της αποκαλούμενης σήμερα «Δεξιάς», κλπ. Αποκλείοντας εξ αρχής τον μικροαστικό «αναρχισμό» ως αμελητέα ποσότητα που ούτως ή άλλως είναι πλήρως διαβρωμένος από το κράτος εκεί που μπορούμε να έχουμε κάποιες ελπίδες και προοπτικές συνεργασίας είναι τα « κομμουνιστικά » κόμματα , και κυρίως τα εξωκοινοβουλευτικά.
Η επιφύλαξη μας αυτή δικαιολογείται εάν κάποιος καθαρός νους αναλύσει τις προσωπικότητες των βουλευτών του ελληνικού ΚΚΕ , μιλώντας για την χώρα μας. Άνθρωποι που κάθε άλλο παρά διατεθειμένοι είναι να συγκρουσθούν ουσιαστικά - και το τονίζουμε αυτό - με το κατεστημένο καθώς πρόκειται για άτομα που ανήκουν στο κατεστημένο και απλώς διατηρούν κάποια ακαθόριστη εντύπωση μιας ωχρής , κάποτε νεανικής , επαναστατικότητα ς - και όχι όλοι - και κάποιων κατεβατών του Μαρξ και του Λένιν. Ο κοινοβουλευτικός Μαρξισμός είναι κατά βάσιν συμβιβασμένος , αλλοτριωμένος και , το λιγότερο , ύποπτος όσον αφορά τις πραγματικές προθέσεις του για σύγκρουση με το κατεστημένο. Μιλώντας πάλι για την χώρα μας, το ΚΚΕ είναι η ασφαλιστική δικλείδα των κρατούντων, για ένα τμήμα του λαού που θα μπορούσε- και μπορεί - να αποβεί ένας πολύ δυσάρεστος πονοκέφαλος γι' αυτούς , το λιγότερο. Αλλιώς ας μας εξηγήσουν πως ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα που έχει την υποστήριξη τουλάχιστον του 5% του λαού μπορεί ν' αναλώνεται σε «φεστιβάλ», κομματικές γιορτούλες , χλιαρή political correct αντιπολίτευση και ανίερη συνθηματολογία παρωχημένων εποχών.
Εμείς μπορούμε να δούμε ως δυνητικούς συμμάχους μας τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής «Αριστεράς» εφ' όσον αυτή στο όραμά της για έναν καλύτερο κόσμο θέτει ως πρωταρχικό εμπόδιο την «Pax Judaica» ( και σίγουρα όχι « Americana » όπως παραπλανητικά προβάλλεται ) και όχι κάποιον νεφελώδη , αστήρικτο, φαιδρό «φασιστικό» μπαμπούλα. Χρειαζόμαστε οιονδήποτε θέσει σύμμαχο μπορούμε να προσεγγίσουμε και το ίδιο μας χρειάζονται και αυτοί , σε τελική ανάλυση. Τα βασικά σημεία μιας τέτοιας «ανίερης» για το Σύστημα του « διαίρει και βασίλευε », συμμαχίας είναι:
1) Δεν διαπραγματευόμαστε στο παραμικρό την Ιδεολογική μας ταυτότητα, καθαρότητα και αυτοτέλεια.
2) Η συμμαχία αυτή έχει καθορισμένους σκοπούς, βασικότερος των οποίων είναι η πάλη κατά της Παγκοσμιοποίησης και των παραφυάδων της.
3) Η ανάγκη για μια τέτοια συμμαχία είναι θέμα Πολιτικής, ψυχρής νηφάλιας και επιτακτικής.
4) Μπορούμε ν' ανεχθούμε τα σφυροδρέπανα εκείνων που μπορούν να ανεχθούν τη Σβάστικα !
5) Ο Σκοπός αγιάζει τα μέσα (;). Ναι ...αλλά ας μην ξεχνάμε πως τόσο ο εκάστοτε σκοπός όσο και τα εκάστοτε μέσα καθορίζονται και χρησιμοποιούνται από τους εκάστοτε επαναστάτες ( και μη ).
Θα κλείσουμε το πρώτο μέρος αυτού του πολύ ενδιαφέροντος (!) άρθρου με το παρακάτω , πάντοτε επίκαιρο , αξίωμα: στην πολιτική - και στον έρωτα και στον πόλεμο , θα πρόσθετε κάποιος :’’όποιος πηγαίνει με τον σταυρό στο χέρι ( ειδικά όταν είναι αγκυλωτός ) , καταλήγει αργά ή γρήγορα να τον κουβαλάει στην πλάτη’’.
Σ.Σ. Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό « Ο Έλληνας Εργάτης » στο 4ο τεύχος τον Ιούλιο του 2001. Επισημαίνουμε στους αναγνώστες του ιστολογίου μας ότι οι δικές μας απόψεις δεν ταυτίζονται με το σύνολο των θέσεων που αναφέρονται στο εν λόγω άρθρο. Διατηρούμε την δική μας γνώμη και θέση σε σημαντικά θέματα όπως ο ρόλος και οι δυνατότητες του σημερινού ΚΚΕ και η προσπάθεια για συμμαχία – συνεργασία μεταξύ Κομμουνιστών και Εθνικιστών. Επειδή όμως το άρθρο αυτό το 2001 προκάλεσε αρκετές συζητήσεις και σχόλια στον λεγόμενο Εθνικιστικό χώρο και κυρίως ανάμεσα στους αριστερούς Εθνικιστές θεωρούμε σημαντικό να το αναδημοσιεύσουμε στο ιστολόγιο μας.
