«Ανίερες» Συμμαχίες , «Ιερός» Σκοπός.

του Κ. Χ.

Για εμάς το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει αρκετά από τα τέλη της δεκαετίας το '80 , με την – σε ανύποπτο χρόνο και τόσο άδοξη ­κατάρρευση των ισχυρότερων καθε­στώτων που στην Ευρώπη πρέσβευαν τον υπαρκτό «σοσιαλισμό». Η παρακμή των κατά τόπους κομμουνιστικών κομ­μάτων , «ανατολικά» και «δυτικά» επι­βεβαίωσε πως ο εφηρμοσμένος μαρξι­σμός δεν ήταν η άλλη όψη του νομί­σματος - η μία ήταν ο καπιταλισμός ­αλλά ουσιαστικά το ανδρείκελό του. Κάποια «κομμουνιστικά» κόμματα τεί­νουν να , μετεξελιχθούν σε Εθνικομπολσεβικικά , ή καλύτερα , επειδή ο όρος « μπολσεβικικά » είναι τόσο ιουδαϊκά εξαρτημένος , σε Εθνι­κολαϊκά ή και φίλο-Εθνικοσοσιαλιστικά.

Αλλά εντάσσονται από τους ηγετί­σκους τους στο κατεστημένο παιχνίδι και αποκτούν ένα σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο και ρίχνονται κι αυτά στο μοίρασμα της εθνικής «πίττας» υπό την υψηλή εποπτεία των διεθνών μηχανορράφων πατρώνων τους... Και η ουσία βέβαια δεν είναι ν' αναλώσουμε εδώ το παρόν και μέλλον των κομμου­νιστικών , νυν και πρώην, κομμάτων και των παραφυάδων τους , αλλά ν' αναζη­τήσουμε, συγκροτήσουμε και εφαρμό­σουμε μία νέα συμμαχία με όσα από αυτά φαίνονται ειλικρινώς διατεθειμέ­να να πολεμήσουν επί νέων βάσεων την «Νέα» Παγκόσμια Τάξη.

Γιατί το ζητούμενο δεν είναι το πως ονομάζονται και κατά πόσον ο όρος «κομμουνιστικό» μπορεί να μας απωθεί , σε σημείο που να χάνουμε το δάσος γυρεύοντας το δέντρο. Το ζητούμενο είναι η ενδυνάμωση του στρατοπέδου εκείνου που δύναται ν' αντιταχθεί έμπρακτα στην Παγκοσμιο­ποίηση, και τέτοιο είναι αυτό που συγκεντρώνει όλες τις ομάδες που βλέπουν ποίος είναι ο αληθινός μας εχθρός και δεν παρασύρονται από δει­σιδαιμονίες , προκαταλήψεις και στερε­ότυπες κατηγορίες. Όσοι σήμερα υπο­κρίνονται πως αναγνωρίζουν τον πραγ­ματικό κίνδυνο και αφέντη της «Νέας»Τάξης Πραγμάτων, αλλά διστάζουν να τον πολεμήσουν για να μην «κατηγο­ρηθούν» ως « αντισημίτες » και « φιλο­ναζί » ( χα! ), απλώς κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και τους υποστηρικτές τους. Όποιος σήμερα κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του, αύριο θα κρύβεται ολόκληρος στην κυριολεξία από εκεί­νους που εχθές δίσταζε να κατονομάσει και πολεμήσει.



Δεν γυρεύουμε προσήλυτους της Εθνικοσοσιαλιστικής Ιδεολογίας μέσα από τα μαρξιστικά κόμματα υπάρχει ήδη μια σταθερή ροή τέτοιων ατόμων από καιρό, τόσο στην χώρα μας όσο και αλλού. Αυτό έρχεται σε μεγάλο βαθμό μόνο του. Εκεί που δε μπορού­με να περιμένουμε είναι στον αγώνα ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση και στα ανδρείκελά της : καπιταλισμό , σοσιαλ­δημοκρατία, νεοφιλελευθερισμό , τη συντριπτική πλειοψηφία της αποκαλού­μενης σήμερα «Δεξιάς», κλπ. Αποκλείοντας εξ αρχής τον μικροαστι­κό «αναρχισμό» ως αμελητέα ποσότη­τα που ούτως ή άλλως είναι πλήρως διαβρωμένος από το κράτος εκεί που μπορούμε να έχουμε κάποιες ελπίδες και προοπτικές συνεργασίας είναι τα « κομμουνιστικά » κόμματα , και κυρίως τα εξωκοινοβουλευτικά.

Η επιφύλαξη μας αυτή δικαιολογείται εάν κάποιος καθαρός νους αναλύσει τις προσωπι­κότητες των βουλευτών του ελληνικού ΚΚΕ , μιλώντας για την χώρα μας. Άνθρωποι που κάθε άλλο παρά διατε­θειμένοι είναι να συγκρουσθούν ουσιαστικά - και το τονίζουμε αυτό - με το κατεστημένο καθώς πρόκειται για άτομα που ανήκουν στο κατεστημένο και απλώς διατηρούν κάποια ακαθόρι­στη εντύπωση μιας ωχρής , κάποτε νεανικής , επαναστατικότητα ς - και όχι όλοι - και κάποιων κατεβατών του Μαρξ και του Λένιν. Ο κοινοβουλευτι­κός Μαρξισμός είναι κατά βάσιν συμβι­βασμένος , αλλοτριωμένος και , το λιγό­τερο , ύποπτος όσον αφορά τις πραγ­ματικές προθέσεις του για σύγκρουση με το κατεστημένο. Μιλώντας πάλι για την χώρα μας, το ΚΚΕ είναι η ασφαλι­στική δικλείδα των κρατούντων, για ένα τμήμα του λαού που θα μπορούσε- και μπορεί - να αποβεί ένας πολύ δυσάρεστος πονοκέφαλος γι' αυτούς , το λιγότερο. Αλλιώς ας μας εξηγήσουν πως ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα που έχει την υποστήριξη τουλά­χιστον του 5% του λαού μπορεί ν' ανα­λώνεται σε «φεστιβάλ», κομματικές γιορτούλες , χλιαρή political correct αντιπολίτευση και ανίερη συνθηματο­λογία παρωχημένων εποχών.



Εμείς μπορούμε να δούμε ως δυνη­τικούς συμμάχους μας τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής «Αριστεράς» εφ' όσον αυτή στο όραμά της για έναν καλύτερο κόσμο θέτει ως πρωταρχικό εμπόδιο την «Pax Judaica» ( και σίγου­ρα όχι « Americana » όπως παραπλανη­τικά προβάλλεται ) και όχι κάποιον νεφελώδη , αστήρικτο, φαιδρό «φασιστικό» μπαμπούλα. Χρειαζόμαστε οιον­δήποτε θέσει σύμμαχο μπορούμε να προσεγγίσουμε και το ίδιο μας χρειά­ζονται και αυτοί , σε τελική ανάλυση. Τα βασικά σημεία μιας τέτοιας «ανίε­ρης» για το Σύστημα του « διαίρει και βασίλευε », συμμαχίας είναι:

1) Δεν διαπραγματευόμαστε στο παραμικρό την Ιδεολογική μας ταυ­τότητα, καθαρότητα και αυτοτέλεια.

2) Η συμμαχία αυτή έχει καθορισμέ­νους σκοπούς, βασικότερος των οποίων είναι η πάλη κατά της Παγκοσμιοποίησης και των παρα­φυάδων της.

3) Η ανάγκη για μια τέτοια συμμαχία είναι θέμα Πολιτικής, ψυχρής νηφά­λιας και επιτακτικής.

4) Μπορούμε ν' ανεχθούμε τα σφυρο­δρέπανα εκείνων που μπορούν να ανεχθούν τη Σβάστικα !

5) Ο Σκοπός αγιάζει τα μέσα (;). Ναι ...αλλά ας μην ξεχνάμε πως τόσο ο εκάστοτε σκοπός όσο και τα εκάστοτε μέσα καθορίζονται και χρησιμοποιούνται από τους εκά­στοτε επαναστάτες ( και μη ).

Θα κλείσουμε το πρώτο μέρος αυτού του πολύ ενδιαφέροντος (!) άρθρου με το παρακάτω , πάντοτε επί­καιρο , αξίωμα: στην πολιτική - και στον έρωτα και στον πόλεμο , θα πρόσθετε κάποιος :’’όποιος πηγαίνει με τον σταυρό στο χέρι ( ειδικά όταν είναι αγκυλωτός ) , καταλήγει αργά ή γρήγο­ρα να τον κουβαλάει στην πλάτη’’.


Σ.Σ. Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό « Ο Έλληνας Εργάτης » στο 4ο τεύχος τον Ιούλιο του 2001. Επισημαίνουμε στους αναγνώστες του ιστολογίου μας ότι οι δικές μας απόψεις δεν ταυτίζονται με το σύνολο των θέσεων που αναφέρονται στο εν λόγω άρθρο. Διατηρούμε την δική μας γνώμη και θέση σε σημαντικά θέματα όπως ο ρόλος και οι δυνατότητες του σημερινού ΚΚΕ και η προσπάθεια για συμμαχία – συνεργασία μεταξύ Κομμουνιστών και Εθνικιστών. Επειδή όμως το άρθρο αυτό το 2001 προκάλεσε αρκετές συζητήσεις και σχόλια στον λεγόμενο Εθνικιστικό χώρο και κυρίως ανάμεσα στους αριστερούς Εθνικιστές θεωρούμε σημαντικό να το αναδημοσιεύσουμε στο ιστολόγιο μας.