του Novistador
Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες εορτάζεται η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Μια εξέγερση με σαφή σοσιαλιστικό προσανατολισμό , η οποία έλαβε χώρα πριν 34 χρόνια και αδιαμφισβήτητα , παίζει ακόμα σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής συνείδησης στην Ελλάδα. Οι θέσεις της εξέγερσης , «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» , είναι πιο επίκαιρες από ποτέ , και η ανάγκη για μάχη εναντία στο αμερικανοκίνητο καθεστώς και τον ιμπεριαλισμό, φαντάζει επιτακτική. Χρειαζόμαστε μία μάχη για λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία , όπως και τότε.
Πάγια τακτική του «εθνικιστικού» χώρου , είναι η προσπάθεια για απαξίωση του όλου εγχειρήματος και η αναγωγή του σε αστικό μύθο. Το παρόν κείμενο δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το κατά πόσο ευσταθούν τα διάφορα γεγονότα που υποστηρίζει η κάθε «πλευρά» , αλλά με τα μηνύματα του Πολυτεχνείου. Μηνύματα τα οποία θα δείξουμε ότι, όχι μόνο δεν είναι ξένα προς το «χώρο» , οπότε ανόητη η τόση πολεμική , αλλά αποτελούν αυτονόητες διεκδικήσεις του.
Αρχικά, ας συνοψίσουμε τις συνθήκες υπό τις οποίες εκτυλίχθηκε το όλο γεγονός. Ζώντας, σε ένα αστυνομοκρατούμενο και ανελεύθερο καθεστώς , σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενο από τους Αμερικανούς στον πυρετό του Ψυχρού Πολέμου, οι φοιτητές και ο λαός εξεγείρονται προς αναζήτηση μιας καλύτερης κατάστασης. Οι διωγμοί όσων αντιδρούσαν στο καθεστώς, αδιάκοποι. Το ξέσπασμα αυτό δεν ήταν αυθόρμητο, όπως ισχυρίζονται οι φιλελεύθεροι δημοκράτες, αλλά το αποτέλεσμα μακράς πολιτικής ζύμωσης που προκλήθηκε από την κατάσταση εκείνη, η οποία κατά βάση δε διαφέρει και πολύ από τη σημερινή. Μελετώντας στη συνέχεια, τα αιτήματα της εξέγερσης, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την εκπληκτική διαχρονικότητά τους και την ανάγκη για αξιοποίησή τους στον αγώνα για την αφύπνιση του λαού.
ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ
ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ – ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ
Το πρώτο σύνθημα, το οποίο κυριαρχούσε την εποχή εκείνη, αποτελεί – αν μη τι άλλο – την πρωταρχική διεκδίκηση του «εθνικιστικού» χώρου. Δε διαφέρει ουσιαστικά από το, δημοφιλές στις τάξεις των «εθνικιστών», «Για την Πατρίδα και το Σοσιαλισμό». Όποιος δε μπορεί να το καταλάβει αυτό, είτε εθελοτυφλεί ή ανήκει σε άλλο χώρο. Η ανάγκη για αυτές τις κοινωνικές κατακτήσεις είναι τεράστια, αν αναλογιστεί κανείς τον βιασμό και τον πλήρη έλεγχο στον οποίο υπόκειται η χώρα σήμερα, από τους Αμερικανούς – Σιωνιστές και τους προδότες εντολοδόχους τους, πολιτικούς. Παράλληλα, η Ε.Ε. μας κρατάει δέσμιους στις στυγνά νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές πολιτικές που προωθεί. Το ΝΑΤΟ ως το επίσημο όργανο του ιμπεριαλισμού και της Νέας Τάξης, σφαγιάζει λαούς που τολμούν να διεκδικήσουν την ελευθερία τους, με τη συνεισφορά των Ελλήνων φορολογούμενων και στρατιωτών. Άλλωστε στην εξέγερση αυτή οφείλεται, εν πολλοίς, το έντονο αντιαμερικανικό αίσθημα των Ελλήνων, το οποίο μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένα εμβρυακό στάδιο αντιιμπεριαλισμού. Τέλος, όπως και τότε έτσι και σήμερα γίνεται προσπάθεια από το καθεστώς, να σπαρθούν σοβινιστικά μίση ανάμεσα σε λαούς, αποπροσανατολίζοντάς τους από τον κοινό εχθρό.
Το έτερο σύνθημα του Πολυτεχνείου, διακρίνεται για την εξαιρετική δυναμική που του αποδίδει η απλοϊκότητά του. «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Τι περισσότερο περιεκτικό, από αυτό το αίτημα; Τι περισσότερο αντιπροσωπευτικό της λαϊκής βούλησης, τότε και σήμερα;
Τι περισσότερο επίκαιρο, τελικά;
ΨΩΜΙ
Με τον καινούργιο προϋπολογισμό που προωθείται, πρόκειται να πούμε στην κυριολεξία «το ψωμί, ψωμάκι». Το κράτος και οι μεγαλοεπιχειρηματίες αφού καταλήστεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία, τώρα, σύμφωνα με τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού, τα ενοποιούν και αυξάνουν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, έτσι ώστε να μπορούν να ολοκληρώσουν το «έργο» τους ευκολότερα. Οι πολίτες πλέον θα συνταξιοδοτούνται, όσοι προλάβουν, με πενιχρά ποσά, τα οποία θα είναι δυσανάλογα των συνεισφορών τους. Κάποιοι άλλωστε, θα πρέπει να πληρώσουν τα «σπασμένα». Επίσης, προβλέπονται φοροαπαλλαγές στους κεφαλαιοκράτες με περαιτέρω επιβαρύνσεις σε μικρομεσαίους, έτσι ώστε να στηριχθεί η «ελεύθερη δημοκρατική» αγορά.
Παράλληλα, αποτελειώνουν το δημόσιο σύστημα υγείας, υποχρεώνοντας τον εργαζόμενο να πληρώσει αδρά, για να αποκτήσει τη βασική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τέλος, τα νέα μέτρα στο ασφαλιστικό, έρχονται να προστεθούν ως κερασάκι στην τούρτα, έχοντας στο στόχο τους κυρίως τους εργαζόμενους κάτω των 35 ετών, αλλά και τους υπόλοιπους.
ΠΑΙΔΕΙΑ
Οι αντιδράσεις των φοιτητών στις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης, αποτελούν ακόμα ένα βραχνά στα σχέδια του νεοφιλελευθερισμού. Για να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα των πλουτοκρατών, το άρθρο 16 πρέπει να αναθεωρηθεί, μετατρέποντας το Πανεπιστήμιο σε επιχείρηση με «manager», τα οποία θα παράγουν πειθαρχημένα ρομπότ στα πρότυπα που θα καθορίζουν πολυεθνικές εταιρίες, έτοιμα να υποδεχθούν την επερχόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση προσπαθεί να πιέσει ακόμα περισσότερο την κατάσταση μειώνοντας το ποσοστό του ΑΕΠ για την παιδεία στο 3,09% αντί για το 5% που υποσχόταν προεκλογικά.
Ένα γεγονός το οποίο, όχι μόνο μας δίνει την τελευταία θέση στον συγκεκριμένο τομέα στην Ευρώπη, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο μας κατατάσσει σε περίοπτη θέση ανάμεσα σε Αφρικανικές τριτοκοσμικές χώρες. Το γεγονός αυτό δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει, αφού αποτελεί ακόμα μια κίνηση εκβιασμού για να «εκσυγχρονιστεί» η παιδεία και να γίνει περισσότερο «ανταγωνιστική» μέσα στην καπιταλιστική αγορά. Διότι σύμφωνα με τις επιταγές της Ε.Ε., η μισθωτή σκλαβιά με ανύπαρκτα επαγγελματικά δικαιώματα και «ελαστικές» σχέσεις εργασίας μέσα σε ένα περιβάλλον ασυδοσίας των αφεντικών, θεωρείται πρόοδος…
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Η υπέρτατη – για πολλούς – και αιώνια αξία του νεώτερου ανθρώπινου πολιτισμού. Την σημερινή εποχή, ο «εθνικιστικός» χώρος θα έπρεπε να ήταν ο πρώτος που θα την επιζητεί, εάν λάβουμε υπόψη την πληθώρα διώξεων που έχει δεχθεί από το επίσημο και μη, κράτος. Δυστυχώς, πολλές φορές ακούγονται φωνές που την αμφισβητούν, παρασυρόμενοι, θέλουμε να πιστεύουμε, από την σημερινή ερμηνεία που της δίνει το δημοκρατικά δικτατορικό καθεστώς και οι θιασώτες του. Στη προκειμένη περίπτωση το μήνυμα της «17 Νοέμβρη» είναι ξεκάθαρο. Όχι στην τυραννία, ναι στην ελευθερία. Σίγουρα, εάν ήξεραν τι τους επιφύλασσε το μέλλον τότε, τα συνθήματα δεν θα ήταν και τόσο υπέρ της «Δημοκρατίας». Ο αγώνας τους τότε ήταν αντικυβερνητικός, όπως και ο δικός μας σήμερα. Εξυπακούεται ότι σε καμία περίπτωση δεν ήταν «αντιφασιστικός», εάν κρίνουμε από το γεγονός ότι αποκαλούσαν τη Χούντα και τους Αμερικάνους, «φασίστες».
Πρέπει συνεπώς, να αποτάξουμε τον Φιλελευθερισμό και τη σκλαβιά που τόσο απλόχερα μας έχει προσφέρει μέσω της «ελεύθερης, ανταγωνιστικής» αγοράς του. Το καθεστώς είναι σήμερα ο μεγαλύτερος δυνάστης. Με τους τρομονόμους του, οι οποίοι καθιστούν την αντίδραση στην παρακμή, ποινικό αδίκημα, τα ΜΑΤ και τους ασφαλίτες, οι οποίοι καταστέλλουν βίαια κάθε κοινωνικό αγώνα και τις κάμερες παρακολούθησης, οι οποίες καταγράφουν κάθε κίνηση στο πνεύμα του Μεγάλου Αδερφού. Όσοι σκέφτονται εκτός των προκαθορισμένων πλαισίων φυλακίζονται ισόβια, ενώ η επικοινωνία ελέγχεται μέσω υποκλοπών και λογοκρίνεται βάσει κώδικα πολιτικής ορθότητας. Εάν λοιπόν ο χώρος «μας», δεν επιδιώξει να σπάσει τα δεσμά που έχουν καταντήσει τον λαό μας υποτακτικό, ποιος θα το κάνει;
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, είναι εμφανές ότι όχι μόνο δεν πρέπει να απορρίπτονται μετά βδελυγμίας, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου του ‘73, αλλά αντίθετα να τονίζεται η διαχρονικότητά των μηνυμάτων τους και η ανάγκη για ένα νέο κύκλο κοινωνικών αγώνων. Την ίδια στιγμή να καταδεικνύονται οι καπηλευτές αυτής της εξέγερσης. Όσοι πρόδωσαν το πνεύμα της, βρίσκοντας μια θέση σε κοινοβούλιο, υπουργείο ή πολυεθνική εταιρία. Όσοι θέλουν να την μετατρέψουν σε πανήγυρη ή μνημόσυνο κάνοντας κατάθεση στεφάνου.
Με το να προσπαθεί κανείς να «διαψεύσει» το Πολυτεχνείο, τάσσεται στα μάτια των υπόλοιπων υπέρ των διαχρονικών καταπιεστών, δεν κερδίζει ουσιαστικά τίποτα αλλά αντιθέτως χάνει, μιας και ταυτίζεται με μιαρούς – προδοτικούς, πολιτικούς χώρους και καθεστώτα, δίνοντας πάτημα σε καθεστωτικούς για λασπολογία. Επίσης διαπράττει ύβρη με την τόση απαξίωση, μιας και ο ίδιος δεν έχει να επιδείξει ανάλογη δράση. Η αντικομουνιστική υστερία δεν πρέπει να έχει καμία θέση σε έναν επαναστατικό χώρο. Το Πολυτεχνείο αποτελεί ένα διαχρονικό σύμβολο αντίστασης, από αυτά που εκλείπουν στη σύγχρονη εποχή. Αντί να είμαστε αντιδραστικοί, γιατί να μη δείξουμε ποιοι είναι αυτοί που φέρουν τα επαναστατικά οράματα των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, σήμερα;
Η εξέγερση ήταν κόκκινη και το κόκκινο είναι ένα από τα χρώματά μας!
Εμπρός για ένα δεύτερο Πολυτεχνείο, δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα στο καθεστώς και τον Ιμπεριαλισμό!
( Σ.Σ. Τα κείμενα που παρουσιάζονται στο ιστολόγιο ΦΑΙΟΚΟΚΚΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ δεν εκφράζουν το σύνολο της συντακτικής ομάδας ) .
Πάγια τακτική του «εθνικιστικού» χώρου , είναι η προσπάθεια για απαξίωση του όλου εγχειρήματος και η αναγωγή του σε αστικό μύθο. Το παρόν κείμενο δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το κατά πόσο ευσταθούν τα διάφορα γεγονότα που υποστηρίζει η κάθε «πλευρά» , αλλά με τα μηνύματα του Πολυτεχνείου. Μηνύματα τα οποία θα δείξουμε ότι, όχι μόνο δεν είναι ξένα προς το «χώρο» , οπότε ανόητη η τόση πολεμική , αλλά αποτελούν αυτονόητες διεκδικήσεις του.
Αρχικά, ας συνοψίσουμε τις συνθήκες υπό τις οποίες εκτυλίχθηκε το όλο γεγονός. Ζώντας, σε ένα αστυνομοκρατούμενο και ανελεύθερο καθεστώς , σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενο από τους Αμερικανούς στον πυρετό του Ψυχρού Πολέμου, οι φοιτητές και ο λαός εξεγείρονται προς αναζήτηση μιας καλύτερης κατάστασης. Οι διωγμοί όσων αντιδρούσαν στο καθεστώς, αδιάκοποι. Το ξέσπασμα αυτό δεν ήταν αυθόρμητο, όπως ισχυρίζονται οι φιλελεύθεροι δημοκράτες, αλλά το αποτέλεσμα μακράς πολιτικής ζύμωσης που προκλήθηκε από την κατάσταση εκείνη, η οποία κατά βάση δε διαφέρει και πολύ από τη σημερινή. Μελετώντας στη συνέχεια, τα αιτήματα της εξέγερσης, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την εκπληκτική διαχρονικότητά τους και την ανάγκη για αξιοποίησή τους στον αγώνα για την αφύπνιση του λαού.
ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ
ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ – ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ
Το πρώτο σύνθημα, το οποίο κυριαρχούσε την εποχή εκείνη, αποτελεί – αν μη τι άλλο – την πρωταρχική διεκδίκηση του «εθνικιστικού» χώρου. Δε διαφέρει ουσιαστικά από το, δημοφιλές στις τάξεις των «εθνικιστών», «Για την Πατρίδα και το Σοσιαλισμό». Όποιος δε μπορεί να το καταλάβει αυτό, είτε εθελοτυφλεί ή ανήκει σε άλλο χώρο. Η ανάγκη για αυτές τις κοινωνικές κατακτήσεις είναι τεράστια, αν αναλογιστεί κανείς τον βιασμό και τον πλήρη έλεγχο στον οποίο υπόκειται η χώρα σήμερα, από τους Αμερικανούς – Σιωνιστές και τους προδότες εντολοδόχους τους, πολιτικούς. Παράλληλα, η Ε.Ε. μας κρατάει δέσμιους στις στυγνά νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές πολιτικές που προωθεί. Το ΝΑΤΟ ως το επίσημο όργανο του ιμπεριαλισμού και της Νέας Τάξης, σφαγιάζει λαούς που τολμούν να διεκδικήσουν την ελευθερία τους, με τη συνεισφορά των Ελλήνων φορολογούμενων και στρατιωτών. Άλλωστε στην εξέγερση αυτή οφείλεται, εν πολλοίς, το έντονο αντιαμερικανικό αίσθημα των Ελλήνων, το οποίο μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένα εμβρυακό στάδιο αντιιμπεριαλισμού. Τέλος, όπως και τότε έτσι και σήμερα γίνεται προσπάθεια από το καθεστώς, να σπαρθούν σοβινιστικά μίση ανάμεσα σε λαούς, αποπροσανατολίζοντάς τους από τον κοινό εχθρό.
Το έτερο σύνθημα του Πολυτεχνείου, διακρίνεται για την εξαιρετική δυναμική που του αποδίδει η απλοϊκότητά του. «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Τι περισσότερο περιεκτικό, από αυτό το αίτημα; Τι περισσότερο αντιπροσωπευτικό της λαϊκής βούλησης, τότε και σήμερα;
Τι περισσότερο επίκαιρο, τελικά;
ΨΩΜΙ
Με τον καινούργιο προϋπολογισμό που προωθείται, πρόκειται να πούμε στην κυριολεξία «το ψωμί, ψωμάκι». Το κράτος και οι μεγαλοεπιχειρηματίες αφού καταλήστεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία, τώρα, σύμφωνα με τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού, τα ενοποιούν και αυξάνουν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, έτσι ώστε να μπορούν να ολοκληρώσουν το «έργο» τους ευκολότερα. Οι πολίτες πλέον θα συνταξιοδοτούνται, όσοι προλάβουν, με πενιχρά ποσά, τα οποία θα είναι δυσανάλογα των συνεισφορών τους. Κάποιοι άλλωστε, θα πρέπει να πληρώσουν τα «σπασμένα». Επίσης, προβλέπονται φοροαπαλλαγές στους κεφαλαιοκράτες με περαιτέρω επιβαρύνσεις σε μικρομεσαίους, έτσι ώστε να στηριχθεί η «ελεύθερη δημοκρατική» αγορά.
Παράλληλα, αποτελειώνουν το δημόσιο σύστημα υγείας, υποχρεώνοντας τον εργαζόμενο να πληρώσει αδρά, για να αποκτήσει τη βασική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τέλος, τα νέα μέτρα στο ασφαλιστικό, έρχονται να προστεθούν ως κερασάκι στην τούρτα, έχοντας στο στόχο τους κυρίως τους εργαζόμενους κάτω των 35 ετών, αλλά και τους υπόλοιπους.
ΠΑΙΔΕΙΑ
Οι αντιδράσεις των φοιτητών στις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης, αποτελούν ακόμα ένα βραχνά στα σχέδια του νεοφιλελευθερισμού. Για να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα των πλουτοκρατών, το άρθρο 16 πρέπει να αναθεωρηθεί, μετατρέποντας το Πανεπιστήμιο σε επιχείρηση με «manager», τα οποία θα παράγουν πειθαρχημένα ρομπότ στα πρότυπα που θα καθορίζουν πολυεθνικές εταιρίες, έτοιμα να υποδεχθούν την επερχόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση προσπαθεί να πιέσει ακόμα περισσότερο την κατάσταση μειώνοντας το ποσοστό του ΑΕΠ για την παιδεία στο 3,09% αντί για το 5% που υποσχόταν προεκλογικά.
Ένα γεγονός το οποίο, όχι μόνο μας δίνει την τελευταία θέση στον συγκεκριμένο τομέα στην Ευρώπη, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο μας κατατάσσει σε περίοπτη θέση ανάμεσα σε Αφρικανικές τριτοκοσμικές χώρες. Το γεγονός αυτό δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει, αφού αποτελεί ακόμα μια κίνηση εκβιασμού για να «εκσυγχρονιστεί» η παιδεία και να γίνει περισσότερο «ανταγωνιστική» μέσα στην καπιταλιστική αγορά. Διότι σύμφωνα με τις επιταγές της Ε.Ε., η μισθωτή σκλαβιά με ανύπαρκτα επαγγελματικά δικαιώματα και «ελαστικές» σχέσεις εργασίας μέσα σε ένα περιβάλλον ασυδοσίας των αφεντικών, θεωρείται πρόοδος…
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Η υπέρτατη – για πολλούς – και αιώνια αξία του νεώτερου ανθρώπινου πολιτισμού. Την σημερινή εποχή, ο «εθνικιστικός» χώρος θα έπρεπε να ήταν ο πρώτος που θα την επιζητεί, εάν λάβουμε υπόψη την πληθώρα διώξεων που έχει δεχθεί από το επίσημο και μη, κράτος. Δυστυχώς, πολλές φορές ακούγονται φωνές που την αμφισβητούν, παρασυρόμενοι, θέλουμε να πιστεύουμε, από την σημερινή ερμηνεία που της δίνει το δημοκρατικά δικτατορικό καθεστώς και οι θιασώτες του. Στη προκειμένη περίπτωση το μήνυμα της «17 Νοέμβρη» είναι ξεκάθαρο. Όχι στην τυραννία, ναι στην ελευθερία. Σίγουρα, εάν ήξεραν τι τους επιφύλασσε το μέλλον τότε, τα συνθήματα δεν θα ήταν και τόσο υπέρ της «Δημοκρατίας». Ο αγώνας τους τότε ήταν αντικυβερνητικός, όπως και ο δικός μας σήμερα. Εξυπακούεται ότι σε καμία περίπτωση δεν ήταν «αντιφασιστικός», εάν κρίνουμε από το γεγονός ότι αποκαλούσαν τη Χούντα και τους Αμερικάνους, «φασίστες».
Πρέπει συνεπώς, να αποτάξουμε τον Φιλελευθερισμό και τη σκλαβιά που τόσο απλόχερα μας έχει προσφέρει μέσω της «ελεύθερης, ανταγωνιστικής» αγοράς του. Το καθεστώς είναι σήμερα ο μεγαλύτερος δυνάστης. Με τους τρομονόμους του, οι οποίοι καθιστούν την αντίδραση στην παρακμή, ποινικό αδίκημα, τα ΜΑΤ και τους ασφαλίτες, οι οποίοι καταστέλλουν βίαια κάθε κοινωνικό αγώνα και τις κάμερες παρακολούθησης, οι οποίες καταγράφουν κάθε κίνηση στο πνεύμα του Μεγάλου Αδερφού. Όσοι σκέφτονται εκτός των προκαθορισμένων πλαισίων φυλακίζονται ισόβια, ενώ η επικοινωνία ελέγχεται μέσω υποκλοπών και λογοκρίνεται βάσει κώδικα πολιτικής ορθότητας. Εάν λοιπόν ο χώρος «μας», δεν επιδιώξει να σπάσει τα δεσμά που έχουν καταντήσει τον λαό μας υποτακτικό, ποιος θα το κάνει;
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, είναι εμφανές ότι όχι μόνο δεν πρέπει να απορρίπτονται μετά βδελυγμίας, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου του ‘73, αλλά αντίθετα να τονίζεται η διαχρονικότητά των μηνυμάτων τους και η ανάγκη για ένα νέο κύκλο κοινωνικών αγώνων. Την ίδια στιγμή να καταδεικνύονται οι καπηλευτές αυτής της εξέγερσης. Όσοι πρόδωσαν το πνεύμα της, βρίσκοντας μια θέση σε κοινοβούλιο, υπουργείο ή πολυεθνική εταιρία. Όσοι θέλουν να την μετατρέψουν σε πανήγυρη ή μνημόσυνο κάνοντας κατάθεση στεφάνου.
Με το να προσπαθεί κανείς να «διαψεύσει» το Πολυτεχνείο, τάσσεται στα μάτια των υπόλοιπων υπέρ των διαχρονικών καταπιεστών, δεν κερδίζει ουσιαστικά τίποτα αλλά αντιθέτως χάνει, μιας και ταυτίζεται με μιαρούς – προδοτικούς, πολιτικούς χώρους και καθεστώτα, δίνοντας πάτημα σε καθεστωτικούς για λασπολογία. Επίσης διαπράττει ύβρη με την τόση απαξίωση, μιας και ο ίδιος δεν έχει να επιδείξει ανάλογη δράση. Η αντικομουνιστική υστερία δεν πρέπει να έχει καμία θέση σε έναν επαναστατικό χώρο. Το Πολυτεχνείο αποτελεί ένα διαχρονικό σύμβολο αντίστασης, από αυτά που εκλείπουν στη σύγχρονη εποχή. Αντί να είμαστε αντιδραστικοί, γιατί να μη δείξουμε ποιοι είναι αυτοί που φέρουν τα επαναστατικά οράματα των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, σήμερα;
Η εξέγερση ήταν κόκκινη και το κόκκινο είναι ένα από τα χρώματά μας!
Εμπρός για ένα δεύτερο Πολυτεχνείο, δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα στο καθεστώς και τον Ιμπεριαλισμό!
( Σ.Σ. Τα κείμενα που παρουσιάζονται στο ιστολόγιο ΦΑΙΟΚΟΚΚΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ δεν εκφράζουν το σύνολο της συντακτικής ομάδας ) .
