Ο Όττο Στράσσερ γεννήθηκε στο Βίντσχαϊμ το 1897. Σπούδασε νομικά. Εντάχθηκε στο NSDAP το 1925. Μαζί με τον αδελφό του Γκρέγκορ , υπήρξε ένας από τους κυρίους εκπροσώπους της Σοσιαλιστικής Πτέρυγας του Εθνικοσοσιαλισμού. Το 1930 , διαφώνησε με την προσέγγιση Χίτλερ - κεφαλαίου και έφυγε από το Κόμμα σχηματίζοντας το Μαύρο Μέτωπο , μια Εθνικοσοσιαλιστική κίνηση με αντιχιτλερικό προσανατολισμό. Αυτοεξορίστηκε στην Τσεχοσλοβακία κι από κει στην Ελβετία και στον Καναδά. Μετά τον Πόλεμο επέστρεψε στη Δυτική Γερμανία , όπου συνέχισε να δραστηριοποιείται πολιτικά ως Εθνικοσοσιαλιστής. Πέθανε στο Μόναχο το 1974. Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το βιβλίο του «Ο Χίτλερ κι εγώ» (1940).
Το ξεκίνημα της Σοσιαλιστικής Πτέρυγας του NSDAP
Του Όττο Στράσσερ
Μετά την πρώτη μου συνάντηση με τον Χίτλερ , παρ' όλα όσα μου έλεγε ο Γκρέγκορ , δεν είχα αποφασίσει να ενταχθώ στο κόμμα. Συζητούσα με τον αδελφό μου , όταν ευκαιρούσε, παρακολουθούσα στενά την πρόοδο , αλλά και τα σφάλματα των ηγετών του NSDAP. Ένιωθα πως μόνο η ιδέα του εθνικοσοσιαλισμού μπορούσε ν' αναστήσει την πατρίδα μου , αλλά, παρά ταύτα, αρνιόμουν να συνεργαστώ ανοιχτά με τους ανθρώπους, των οποίων ηγείτο ο Άντολφ Χίτλερ. [...]
Το 1925, οι προοπτικές άλλαξαν. Ο Χίτλερ, έχοντας αποφυλακιστεί , ξανάγινε κυρίαρχος του κινήματος στη Νότια Γερμανία , όμως η Βόρεια Γερμανία τού ήταν εν μέρει απαγορευμένη , ενώ στις επαρχίες της Πρωσίας δεν είχε καν το δικαίωμα να μιλήσει δημόσια..
Ο Χίτλερ γνώριζε τις οργανωτικές ικανότητες του Γκρέγκορ , γνώριζε πόσο δημοφιλής ήταν ο Γκρέγκορ στους εργάτες , γνώριζε τη βαθιά του εντιμότητα. Του ζήτησε λοιπόν ν' αναλάβει το Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα στη Βόρεια Γερμανία , αφήνοντάς του πλήρη ελευθερία δράσης. Γι' άλλη μια φορά, ο αδελφός μου ζήτησε τη βοήθειά μου. Υπό αυτές τις συνθήκες δέχτηκα και, από την άνοιξη του 1925 εντάχθηκα στο κόμμα.
Με τον Λούντεντορφ στο πλευρό του Γκρέγκορ , μπορούσε να ξεκινήσει το μεγάλο έργο: να βρούμε μια σταθερή :πλατφόρμα πολιτικής και ιδεολογικής οργάνωσης του NSDAP στον Βορρά.. Ο Χίτλερ συγχάρηκε ζωηρά τον Γκρέγκορ όταν έμαθε ότι εντάχθηκα στον αγώνα.
«Ό,τι κι αν κάνει, θα το κάνει καλά», είπε στον αδελφό μου. « Δυο άνθρωποι σαν εσάς δεν μπορούν παρά να κερδίσουν το κόμμα.»
Στη Βόρεια Γερμανία, η κατάσταση ήταν δύσκολη , μα κι ενδιαφέρουσα. Έπρεπε ν' ανασυντάξουμε τα διασκορπισμένα μέλη του κόμματος , να τους προσφέρουμε ευφυή έντυπα , προσαρμοσμένα στο πνεύμα τους , αλλά και στις αντιλήψεις που προωθούσαμε. Πρώτα πρώτα , εκδώσαμε μια δεκαπενθήμερη επιθεώρηση αποκλειστικά για τα στελέχη του NSDAP , την οποία ονομάσαμε Εθνικοσοσιαλιστικές Επιστολές
( NationaISozialistische Briefe ).
Το δεύτερο πράγμα που κάναμε ήταν να καταρτίσουμε ένα οικονομικό , πολιτικό και πολιτιστικό πρόγραμμα. Ειδικά στο οικονομικό πεδίο , το πρόγραμμά μας στρεφόταν εξίσου ενάντια στον μαρξισμό και τον καπιταλισμό. Επιζητούσαμε μια νέα ισορροπία , βασισμένη σε μια κρατική φεουδαρχία. Όλα τα θεμελιώδη αγαθά ανήκαν στο κράτος , το οποίο και θα εμπιστευόταν τη διαχείρισή τους στους ιδιώτες. Ο καθένας θα μπορούσε να διαχειριστεί ελεύθερα τη γη του , αλλά δεν θα μπορούσε ούτε να πουλήσει ούτε να υπενοικιάσει την κρατική περιουσία. Έτσι , επιδιώκαμε ν' αντιμετωπίσουμε την προλεταριοποίηση και να βοηθήσουμε τους συμπολίτες μας να διατηρήσουν μιαν αίσθηση ε.λευθερίας. Ελεύθερος είναι μόνον αυτός που δεν εξαρτάται οικονομικά από κανέναν.
Κατά τ' άλλα , εθνικοποίηση προβλεπόταν μόνο για όσα αγαθά δεν πολλαπλασιάζονται απεριόριστα. Ανάμεσα τους, οι πρώτες ύλες και η βαριά βιομηχανία μιας χώρας. Στο πεδίο της πολιτικής , απορρίπταμε τις ολοκληρωτικές αντιλήψεις και προωθούσαμε την ομοσπονδιοποίηση. Το κοινοβούλιο, αντί ν' αποτελείται από κομματικούς εντεταλμένους , θα σχηματιζόταν από αντιπροσώπους συντεχνιών, τις οποίες διαιρούσαμε σε πέντε ομάδες : εργάτες , αγρότες , υπάλληλoι , βιομήχανοι και ελεύθεροι επαγγελματίες.
Η αποκεντρωμένη Γερμανία θα οργανωνόταν πολιτικά σε καντόνια , κατά το ελβετικό πρότυπο. Η Πρωσία , διαχωρισμένη από τη Ρηνανία , την Έσση , το Ανόβερο , τη Σαξονία και το Σλέσσβιχ-Χόλσταιν , δεν θα μπορούσε πια ν' ασκεί ηγεμονία σε βάρος της υπόλοιπης Γερμανίας. Κάθε καντόνι θα κυβερνιόταν από γηγενείς , χωρίς καμιά εξαίρεση σε ολόκληρη την κλίμακα της διοικητικής ιεραρχίας. Η ευημερία της χώρας θα εξασφαλιζόταν από την εθνικοποίηση της βαριάς βιομηχανίας και την μετατροπή των μεγάλων ιδιοκτησιών σε κρατικά φέουδα.
Ο πρωσικός μιλιταρισμός καταργούνταν από το πρόγραμμα μας και στο νέο σύνταγμα θα προβλεπόταν είτε ένας μικρός επαγγελματικός στρατός είτε μια λαϊκή πολιτοφυλακή κατά το ελβετικό πρότυπο. Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, ζητούσαμε να πάψει ο εξοστρακισμός της Γερμανίας , ώστε όλες οι χώρες φυσικά να αντιμετωπίζονται ισότιμα. Δεν εκφράζαμε εδαφικές διεκδικήσεις , ενώ για το ζήτημα των αμφισβητούμενων περιοχών με γερμανικές μειονότητες , προβλέπαμε λύση με έντιμα δημοψηφίσματα.
Μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία , θεμελιωμένη στις ίδιες αρχές με την εσωτερική ομοσπονδία της Γερμανίας θα μετέτρεπε την - αφοπλισμένη - Ευρώπη σ' ένα αλληλέγγυο μπλοκ , εντός του οποίου κάθε χώρα θα διατηρούσε την αυτονομία της ως προς τη διοίκηση , τα έθιμα και τη θρησκεία. Η κατάργηση των δασμών θα οδηγούσε στη δημιουργία ενός αυτάρκους ευρωπαϊκού χώρου , με ελεύθερη διακίνηση τόσο των οικονομικών όσο και των πολιτιστικών αγαθών.
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε εξαιτίας της προοδευτικής απομάκρυνσης από τις παλαιές πολιτιστικές και οικονομικές αρχές. Κρίναμε επομένως , ότι η αναδημιουργία θα θεμελιωνόταν σε μια νέα τάξη, η οποία θα επανέφερε την αρμονία ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργάτες , ανάμεσα στο άτομο και τη συλλογικότητα.
Αρμονία - και μόνη η λέξη αποκλείει κάθε ιδέα δικτατορίας : ούτε δικτατορία μιας κοινωνικής τάξης ούτε δικτατορία μιας φυλής. Η αρμονία θα έπρεπε επίσης να επανεγκαθιδρυθεί ανάμεσα στον Άνθρωπο και τον Θεό , ανάμεσα στον λαό και τη θρησκεία. Ο υλισμός και η θεοποίηση της τεχνολογίας οδήγησαν μετά το 1900 σε ψυχολογικά προβλήματα, που με τη σειρά τους γέννησαν μια βαθιά ανηθικότητα. Εν συντομία, η αρμονία σε όλους τους τομείς ήταν ο πρωταρχικός στόχος του προγράμματός μας , διότι , με την εναρμόνιση των διαφορετικών τάσεων , καθίσταται δυνατή η ενότητα μέσα από την πολλαπλότητα , ενώ ταυτόχρονα αποτρέπεται η ομογενοποίηση.
Το κείμενο του Όττο Στράσσερ δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον χειμώνα του 2004 στο αριστερό φυλετικό έντυπο «Γαμμάδιον».
Το ξεκίνημα της Σοσιαλιστικής Πτέρυγας του NSDAP
Του Όττο Στράσσερ
Μετά την πρώτη μου συνάντηση με τον Χίτλερ , παρ' όλα όσα μου έλεγε ο Γκρέγκορ , δεν είχα αποφασίσει να ενταχθώ στο κόμμα. Συζητούσα με τον αδελφό μου , όταν ευκαιρούσε, παρακολουθούσα στενά την πρόοδο , αλλά και τα σφάλματα των ηγετών του NSDAP. Ένιωθα πως μόνο η ιδέα του εθνικοσοσιαλισμού μπορούσε ν' αναστήσει την πατρίδα μου , αλλά, παρά ταύτα, αρνιόμουν να συνεργαστώ ανοιχτά με τους ανθρώπους, των οποίων ηγείτο ο Άντολφ Χίτλερ. [...]
Το 1925, οι προοπτικές άλλαξαν. Ο Χίτλερ, έχοντας αποφυλακιστεί , ξανάγινε κυρίαρχος του κινήματος στη Νότια Γερμανία , όμως η Βόρεια Γερμανία τού ήταν εν μέρει απαγορευμένη , ενώ στις επαρχίες της Πρωσίας δεν είχε καν το δικαίωμα να μιλήσει δημόσια..
Ο Χίτλερ γνώριζε τις οργανωτικές ικανότητες του Γκρέγκορ , γνώριζε πόσο δημοφιλής ήταν ο Γκρέγκορ στους εργάτες , γνώριζε τη βαθιά του εντιμότητα. Του ζήτησε λοιπόν ν' αναλάβει το Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα στη Βόρεια Γερμανία , αφήνοντάς του πλήρη ελευθερία δράσης. Γι' άλλη μια φορά, ο αδελφός μου ζήτησε τη βοήθειά μου. Υπό αυτές τις συνθήκες δέχτηκα και, από την άνοιξη του 1925 εντάχθηκα στο κόμμα.
Με τον Λούντεντορφ στο πλευρό του Γκρέγκορ , μπορούσε να ξεκινήσει το μεγάλο έργο: να βρούμε μια σταθερή :πλατφόρμα πολιτικής και ιδεολογικής οργάνωσης του NSDAP στον Βορρά.. Ο Χίτλερ συγχάρηκε ζωηρά τον Γκρέγκορ όταν έμαθε ότι εντάχθηκα στον αγώνα.
«Ό,τι κι αν κάνει, θα το κάνει καλά», είπε στον αδελφό μου. « Δυο άνθρωποι σαν εσάς δεν μπορούν παρά να κερδίσουν το κόμμα.»
Στη Βόρεια Γερμανία, η κατάσταση ήταν δύσκολη , μα κι ενδιαφέρουσα. Έπρεπε ν' ανασυντάξουμε τα διασκορπισμένα μέλη του κόμματος , να τους προσφέρουμε ευφυή έντυπα , προσαρμοσμένα στο πνεύμα τους , αλλά και στις αντιλήψεις που προωθούσαμε. Πρώτα πρώτα , εκδώσαμε μια δεκαπενθήμερη επιθεώρηση αποκλειστικά για τα στελέχη του NSDAP , την οποία ονομάσαμε Εθνικοσοσιαλιστικές Επιστολές
( NationaISozialistische Briefe ).
Το δεύτερο πράγμα που κάναμε ήταν να καταρτίσουμε ένα οικονομικό , πολιτικό και πολιτιστικό πρόγραμμα. Ειδικά στο οικονομικό πεδίο , το πρόγραμμά μας στρεφόταν εξίσου ενάντια στον μαρξισμό και τον καπιταλισμό. Επιζητούσαμε μια νέα ισορροπία , βασισμένη σε μια κρατική φεουδαρχία. Όλα τα θεμελιώδη αγαθά ανήκαν στο κράτος , το οποίο και θα εμπιστευόταν τη διαχείρισή τους στους ιδιώτες. Ο καθένας θα μπορούσε να διαχειριστεί ελεύθερα τη γη του , αλλά δεν θα μπορούσε ούτε να πουλήσει ούτε να υπενοικιάσει την κρατική περιουσία. Έτσι , επιδιώκαμε ν' αντιμετωπίσουμε την προλεταριοποίηση και να βοηθήσουμε τους συμπολίτες μας να διατηρήσουν μιαν αίσθηση ε.λευθερίας. Ελεύθερος είναι μόνον αυτός που δεν εξαρτάται οικονομικά από κανέναν.
Κατά τ' άλλα , εθνικοποίηση προβλεπόταν μόνο για όσα αγαθά δεν πολλαπλασιάζονται απεριόριστα. Ανάμεσα τους, οι πρώτες ύλες και η βαριά βιομηχανία μιας χώρας. Στο πεδίο της πολιτικής , απορρίπταμε τις ολοκληρωτικές αντιλήψεις και προωθούσαμε την ομοσπονδιοποίηση. Το κοινοβούλιο, αντί ν' αποτελείται από κομματικούς εντεταλμένους , θα σχηματιζόταν από αντιπροσώπους συντεχνιών, τις οποίες διαιρούσαμε σε πέντε ομάδες : εργάτες , αγρότες , υπάλληλoι , βιομήχανοι και ελεύθεροι επαγγελματίες.
Η αποκεντρωμένη Γερμανία θα οργανωνόταν πολιτικά σε καντόνια , κατά το ελβετικό πρότυπο. Η Πρωσία , διαχωρισμένη από τη Ρηνανία , την Έσση , το Ανόβερο , τη Σαξονία και το Σλέσσβιχ-Χόλσταιν , δεν θα μπορούσε πια ν' ασκεί ηγεμονία σε βάρος της υπόλοιπης Γερμανίας. Κάθε καντόνι θα κυβερνιόταν από γηγενείς , χωρίς καμιά εξαίρεση σε ολόκληρη την κλίμακα της διοικητικής ιεραρχίας. Η ευημερία της χώρας θα εξασφαλιζόταν από την εθνικοποίηση της βαριάς βιομηχανίας και την μετατροπή των μεγάλων ιδιοκτησιών σε κρατικά φέουδα.
Ο πρωσικός μιλιταρισμός καταργούνταν από το πρόγραμμα μας και στο νέο σύνταγμα θα προβλεπόταν είτε ένας μικρός επαγγελματικός στρατός είτε μια λαϊκή πολιτοφυλακή κατά το ελβετικό πρότυπο. Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, ζητούσαμε να πάψει ο εξοστρακισμός της Γερμανίας , ώστε όλες οι χώρες φυσικά να αντιμετωπίζονται ισότιμα. Δεν εκφράζαμε εδαφικές διεκδικήσεις , ενώ για το ζήτημα των αμφισβητούμενων περιοχών με γερμανικές μειονότητες , προβλέπαμε λύση με έντιμα δημοψηφίσματα.
Μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία , θεμελιωμένη στις ίδιες αρχές με την εσωτερική ομοσπονδία της Γερμανίας θα μετέτρεπε την - αφοπλισμένη - Ευρώπη σ' ένα αλληλέγγυο μπλοκ , εντός του οποίου κάθε χώρα θα διατηρούσε την αυτονομία της ως προς τη διοίκηση , τα έθιμα και τη θρησκεία. Η κατάργηση των δασμών θα οδηγούσε στη δημιουργία ενός αυτάρκους ευρωπαϊκού χώρου , με ελεύθερη διακίνηση τόσο των οικονομικών όσο και των πολιτιστικών αγαθών.
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε εξαιτίας της προοδευτικής απομάκρυνσης από τις παλαιές πολιτιστικές και οικονομικές αρχές. Κρίναμε επομένως , ότι η αναδημιουργία θα θεμελιωνόταν σε μια νέα τάξη, η οποία θα επανέφερε την αρμονία ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργάτες , ανάμεσα στο άτομο και τη συλλογικότητα.
Αρμονία - και μόνη η λέξη αποκλείει κάθε ιδέα δικτατορίας : ούτε δικτατορία μιας κοινωνικής τάξης ούτε δικτατορία μιας φυλής. Η αρμονία θα έπρεπε επίσης να επανεγκαθιδρυθεί ανάμεσα στον Άνθρωπο και τον Θεό , ανάμεσα στον λαό και τη θρησκεία. Ο υλισμός και η θεοποίηση της τεχνολογίας οδήγησαν μετά το 1900 σε ψυχολογικά προβλήματα, που με τη σειρά τους γέννησαν μια βαθιά ανηθικότητα. Εν συντομία, η αρμονία σε όλους τους τομείς ήταν ο πρωταρχικός στόχος του προγράμματός μας , διότι , με την εναρμόνιση των διαφορετικών τάσεων , καθίσταται δυνατή η ενότητα μέσα από την πολλαπλότητα , ενώ ταυτόχρονα αποτρέπεται η ομογενοποίηση.
Το κείμενο του Όττο Στράσσερ δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον χειμώνα του 2004 στο αριστερό φυλετικό έντυπο «Γαμμάδιον».
