του Novistador
Η Μπολιβαριανή Επανάσταση μέσα από την Επαναστατική Εθνικιστική σκοπιά.
Πριν λίγες εβδομάδες γίναμε μάρτυρες ενός πολύ σημαντικού γεγονότος που έλαβε χώρα στη μακρινή Βενεζουέλα. Το δημοψήφισμα που προκήρυξε ο πρόεδρος Τσάβεζ , κατά το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα στο σοσιαλισμό, καταψηφίστηκε τελικά από την αντίδραση με μια πολύ μικρή διαφορά, η οποία δεν είναι ενδεικτική της κατάστασης και της λαϊκής υποστήριξης που χαίρει ο ηγέτης του Βενεζουελάνικου λαού. Τι έχει γίνει όμως τελικά σε αυτή τη μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής και η συγκεκριμένη επαναστατική προοπτική δεν κατάφερε να ευδοκιμήσει ; Το παρόν κείμενο , πρόκειται να κάνει μια σύντομη αναδρομή στο χρονικό της Μπολιβαριανής επανάστασης , όπως ονομάστηκε, μέσα στα ιδεολογικά πλαίσια του παρόντος ιστολογίου.
Δυστυχώς , ο «χώρος» μας ταλαιπωρείται ακόμα από διάφορες αγκυλώσεις του παρελθόντος , έχει εμμονές και εμπάθειες. Προτιμά να βάζει άκριτα , ταμπέλες σε κάθε τι που δε γνωρίζει ή δεν καταλαβαίνει , υπό το φόβο μη χαρακτηρισθεί ως ιδεολογικά «ακάθαρτος» από τους ιεροκήρυκες του Εθνικιστικού χώρου. Τέτοια κωλύματα δεν πρέπει να έχουν θέση σε ένα χώρο που θέλει να αποκαλείται επαναστατικός. Παρόλα αυτά, για όσους προτιμούν να απορρίπτουν αυτό που είναι φαινομενικά «ξένο» προς την ιδεολογία τους , θα τους δώσουμε τη δυνατότητα μέσω αυτού του κειμένου να καταλάβουν ότι ορισμένα πράγματα δεν είναι όσο «ξένα» φαίνονται και όσο «μιαρά» θέλουν να τα παρουσιάζουν οι φαρισαίοι του χώρου. Για αυτό λοιπόν, αφού κάποιοι προτιμούν να φέρνουν ορισμένες καταστάσεις στα μέτρα τους έτσι ώστε να μη νιώθουν ενοχές, η Μπολιβαριανή επανάσταση θα παρομοιασθεί όσο αυτό είναι δυνατό, με σεβασμό στον αναγνώστη αλλά και στις ιστορικές προσωπικότητες, με τη Γερμανική των δεκαετιών '30 και '40.
Στην προ – Τσάβεζ εποχή, την εποχή πριν την επανάσταση , η κατάσταση στη Βενεζουέλα παρουσιάζει εκπληκτικές ομοιότητες με τη Γερμανία του μεσοπολέμου πριν την ανάδειξη του NSDAP – τη Γερμανική επανάσταση. Ο λαός υποφέρει υπό το ζυγό της ξενοκίνητης ολιγαρχίας. Παρόλο που η Βενεζουέλα είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος εξαγωγέας πετρελαίου στον κόσμο , ένα τεράστιο ποσοστό του λαού ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας , με τις πολυεθνικές εταιρίες να καπηλεύονται τον πλούτο της χώρας, υπό την ανοχή της προδοτικής νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης που προσβλέπει σε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις. Ο λαός έχει ανάγκη από έναν εθνικό ηγέτη , που θα του δώσει ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο , ένα τρόπο να βγει από τη μιζέρια που του έχουν επιβάλλει αυτοί που ζουν εις βάρος του. Και στις δύο περιπτώσεις ο ηγέτης , ξεπηδάει μέσα από τις τάξεις του στρατού, κάνοντας τα πλήθη να πιστέψουν σε αυτόν, να τον αναγορεύσουν ως ηγέτη της επανάστασης και να εμπνευστούν από αυτόν.
Ο Τσάβεζ με τον σχηματισμό του τον «Πατριωτικό Πόλο» αποτελούμενο από σοσιαλιστικά και πατριωτικά κόμματα κατεβαίνει στις εκλογές του 1998 υποσχόμενος να σταματήσει την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας στην οποία στηρίζεται η οικονομία της χώρας, ενάντια στα καπιταλιστικά σχέδια. Δεσμεύτηκε επίσης για δωρεάν εκπαίδευση και ιατρική περίθαλψη για όλο το λαό αλλά και περισσότερη δύναμη σε αυτόν, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη ειδικά των φτωχών , μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων τα οποία είχαν υποστεί και την μεγαλύτερη καταπίεση και αδιαφορία εκ μέρους των προηγούμενων κυβερνήσεων. Έτσι, πανηγυρικά εκλέγεται με ποσοστό 56% ως πρόεδρος της Βενεζουέλας.
Η επανάσταση λοιπόν, έχει ήδη αρχίσει με την εκλογή ενός μη-λευκού , προερχόμενου από λαϊκό κοινωνικό υπόβαθρο, πρώην χαμηλόβαθμου στρατιωτικού να παίρνει την εξουσία με απειλητικές διαθέσεις για τους καταπιεστές. Ήταν μια επανάσταση, αρχικά εθνική αφού η ολιγαρχία δέχθηκε ισχυρότατο πλήγμα και αυτό μέσω αστικών δημοκρατικών διαδικασιών. Από τις πρώτες ενέργειες του Τσάβεζ ήταν να προχωρήσει στην αναθεώρηση του Συντάγματος. Ο λαός της Βενεζουέλας θεωρεί το νέο Σύνταγμα συνώνυμο της επανάστασης λόγω των εξαιρετικά προοδευτικών μέτρων που εισήγαγε. Δεν προχώρησε στην κατάργηση του καπιταλισμού, αφού αναγνώριζε μεν το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία , το υπήγαγε στο εθνικό συμφέρον δε.
Δεν σας θυμίζει λίγο από οικονομική πολιτική του NSDAP, το συγκεκριμένο ;
Τον Απρίλιο του 2002 , ντόπιοι ολιγάρχες κατευθυνόμενοι από την αμερικανική δάκτυλο οργάνωσαν πραξικόπημα και με την υποστήριξη του αντιδραστικού μέρους του στρατού κατέλαβαν την εξουσία αιχμαλωτίζοντας τον Τσάβεζ. Οι υποστηρικτές του πραξικοπήματος μπορούν να μας υποδείξουν ποιοι δεν ήθελαν στην εξουσία τον Τσάβεζ. Αυτοί ήταν : όλα τα ιδιωτικά ΜΜΕ τα οποία ανήκουν σε μια μικρή ομάδα μεγαλοβιομήχανων , η αστική τάξη της Βενεζουέλας , ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων και φυσικά… ο Λευκός Οίκος που έσπευσε να δηλώσει την υποστήριξή του, στους πραξικοπηματίες (εδώ αντίστοιχα μπορεί να γίνει άλλη μια παρομοίωση με τη Γερμανία). Δυστυχώς όμως για αυτούς, δεν είχαν λογαριάσει την τεράστια δυναμική της επανάστασης. Οι λαϊκές μάζες πλημμύρισαν τους δρόμους για να υπερασπιστούν τους αγώνες και τον ηγέτη τους. Έπειτα από μερικές μέρες οι Βενεζουελάνοι ανάγκασαν τους παράνομους πραξικοπηματίες να παραδοθούν και να δώσουν την εξουσία πίσω στην κυβέρνηση του Τσάβεζ.
Αυτός αφού απελευθερώθηκε , επιδεικνύοντας – ανόητη – μεγαλοψυχία δεν έλαβε καθόλου μέτρα εναντίων των πρωτεργατών του πραξικοπήματος ( μερικοί εκ των οποίων διέφυγαν – που αλλού – στις Η.Π.Α.) αλλά και των εργαλείων τους, των ιδιωτικών ΜΜΕ. Αντίθετα προχωρώντας σε κινήσεις «καλής θελήσεως» και κάνοντας εκκλήσεις για «εθνική συμφιλίωση» έδωσε πίσω στην αντίδραση ορισμένες καίριες θέσεις στην πετρελαϊκή βιομηχανία , κάτι που ως αναμενόμενο θα πλήρωνε αργότερα.
Στον ευρύτερο εθνικιστικό χώρο υπάρχουν πολλοί «αφελείς» ( ; ), οι οποίοι απορρίπτουν μετά βδελυγμίας την ταξική πάλη ελέω της «εθνικής ενότητας» ( !!! ) κάνοντας λόγο για «ταξική συμφιλίωση και συνύπαρξη», πιστεύοντας ακράδαντα ότι λύκοι και αρνιά μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο μαντρί… Δεν θα ασχοληθούμε περισσότερο με αυτούς, είναι το λιγότερο αστείοι.
Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, οι πλουτοκράτες κάλεσαν σε γενική – παράνομη και εκβιαστική σε πολλές περιπτώσεις – απεργία η οποία κράτησε περίπου δύο μήνες, έτσι ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες χάους και πείνας στη χώρα. Το θράσος των πρώην πραξικοπηματιών δεν σταμάτησε εκεί. Ακολούθησε σφοδρό κύμα δολιοφθορών σε ζωτικής σημασίας ενεργειακούς πόρους όπως διυλιστήρια και αγωγούς φυσικού αερίου. Η ανομία όμως της αντίδρασης, ούτε αυτή τη φορά πέρασε. Οι εργάτες με ηρωικές προσπάθειες και τη συνδρομή του στρατού συνέβαλλαν τα μέγιστα έτσι ώστε να μην καταρρεύσει η χώρα, παράλληλα φάνηκε η γιγαντιαία δυναμική της επανάστασης. Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις λειτουργούσαν στην εντέλεια, ενώ την ίδια στιγμή πολλές ιδιωτικές βιομηχανίες περνούσαν κάτω από εργατικό έλεγχο στην υπηρεσία της επανάστασης και του έθνους !
Στο τέλος , για άλλη μια φορά οι λαϊκές μάζες ξεχύθηκαν στους δρόμους προασπίζοντας τη Μπολιβαριανή επανάσταση και σπάζοντας την παράνομη απεργία ! Μετά από αυτό το γεγονός, ήταν πλέον πασιφανές ότι οι προσπάθειες του Τσάβεζ για μια καλύτερη Βενεζουέλα έρχονταν σε κάθετη ρήξη με τα καπιταλιστικά συμφέροντα.
Αλλά οι νίκες της επανάστασης δεν σταματούσαν εκεί. Η αντιπολίτευση διοργανώνει ένα δημοψήφισμα, του οποίου η νομιμότητα ελέγχεται, κατά το οποίο απαιτείται η καθαίρεση του Τσάβεζ από το αξίωμα του προέδρου. Ο Τσάβεζ αν και «κακός δικτάτορας» όπως ισχυρίζονται οι Αμερικάνοι, αποδέχθηκε τη διεξαγωγή του με τα αποτελέσματα να τον δικαιώνουν πανηγυρικά. Με πολύ μεγάλη προσέλευση της τάξεως του 70%, το 60% των ψηφοφόρων τον υποστήριξε. Ποσοστό, που οι «δημοκράτες» πολιτικοί των «ανεπτυγμένων» κρατών δεν το βλέπουν ούτε με κιάλια. – Αυτό πράγματι είναι εθνική ομοψυχία! –
Ακόμη μια νίκη λοιπόν για την Μπολιβαριανή επανάσταση!
Τελικά, φαίνεται ότι ο πρόεδρος Τσάβεζ κατάλαβε ότι η ανάγκη για σοσιαλισμό φάνταζε επιτακτική αναλογιζόμενος το μέγεθος και τη δύναμη του εχθρού του. Μετά από πολλές μάχες με τη δεξιά αντιπολίτευση αλλά και οπορτουνιστών πρώην στελεχών της κυβέρνησής του, έχοντας κάνει σαφή στροφή προς τα αριστερά , ο πρόεδρος προκήρυξε νέο δημοψήφισμα σύμφωνα με το οποίο, εν ολίγοις, θα του δοθεί – εκτός πολλών άλλων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων – η δυνατότητα να προχωρήσει απερίσπαστος σε περαιτέρω εθνικοποιήσεις και ουσιαστικά πέρασμα στο σοσιαλισμό. Η επίθεση που δέχθηκε ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Το μόνο καλό είναι ότι έπεσαν πολλές μάσκες. Εκτός από τη δεξιά , η νεοταξική αριστερά αλλά και οι μικροαστοί που αυτοαποκαλούνται ως «αναρχικοί» , τάχθηκαν κατά της αναθεώρησης του Συντάγματος , στο όνομα της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας». Ο γράφων συγκεκριμένα, δεν εκπλάγηκε καθόλου. Οι συγκεκριμένοι χώροι ήταν ανέκαθεν προδοτικοί και υπηρετούσαν το μεγάλο κεφάλαιο.
Τελικά ο πρόεδρος Τσάβεζ έχασε το δημοψήφισμα με μικρή διαφορά ( 49% έναντι 51% ) κυρίως λόγω του μεγάλου ποσοστού αποχής , στο οποίο είχαν συνεπικουρήσει οι κεφαλαιοκράτες, οι οποίοι εκτός από τη λασπολογία μέχρι και σε διεθνές επίπεδο, εφήρμοσαν ένα ιδιότυπο εμπάργκο μέσω των βιομηχανιών τους στη χώρα, έτσι ώστε να δημιουργήσουν τεχνητές ελλείψεις και αβεβαιότητα στο Βενεζουελάνικο λαό. Πρέπει να σημειωθεί πως δεν υπήρχε αύξηση των κατακριτών του Τσάβεζ, αντίθετα οι επικριτές του ήταν λιγότεροι από ότι στην τελευταία ψηφοφορία πριν το δημοψήφισμα. Οπότε, η συγκεκριμένη «πλειοψηφία» είναι απολύτως πλασματική και οφείλεται στη μειωμένη προσέλευση.
Δυστυχώς από τη μεριά του Τσάβεζ, παρατηρείται μια καθυστέρηση – ατολμία στο να παρθούν ακόμα πιο δραστικά μέτρα ενάντια στον καπιταλισμό. Προσδοκούμε ο πρόεδρος, να μην αποβλέπει σε ρεφορμιστικές τακτικές , οι οποίες έχουν αποδειχτεί πολλάκις φρούδες , αλλά να προχωρήσει την επανάσταση στο επόμενο στάδιο. Τη λαϊκή υποστήριξη την έχει άλλωστε με το παραπάνω. Ποιος άλλος ηγέτης χαίρει της υποστήριξης του 60% των ψηφοφόρων του ;
Είναι ανεπίτρεπτο και εγκληματικό, να αφήνει την αντίδραση να εξαπατά και να αποπροσανατολίζει το λαό ανενόχλητη ! Ορισμένοι ίσως ισχυρισθούν πως φοβάται την εξωτερική παρέμβαση σε συνδυασμό με την εσωτερική αναταραχή. – Όπως αντίστοιχα ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο Αδόλφος Χίτλερ δεν προχώρησε με γρηγορότερα βήματα προς το σοσιαλισμό, λόγω των ιδιαζόντων συνθηκών που αδιαμφισβήτητα επικρατούσαν τότε στην Ευρώπη. – Ο ισχυρισμός αυτός ίσως έχει κάποια βάση, πάντως η άποψη του γράφων είναι ότι δύσκολα η Αμερική θα επιτεθεί στη Βενεζουέλα , αφού μια τέτοια πράξη μπορεί να προκαλέσει μέχρι και ένα τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο με απρόβλεπτα αποτελέσματα για τις Η.Π.Α., που αντιμετωπίζουν τεράστια κοινωνικά προβλήματα. Άλλωστε η Βενεζουέλα μυρίζει έντονα… Βιετνάμ !
Καταλήγουμε στο γεγονός ότι, η Μπολιβαριανή επανάσταση πρέπει να νικήσει έτσι ώστε να καταφέρει να απελευθερώσει τον Βενεζουελάνικο λαό, αλλά και να αποτελέσει σημείο αναφοράς των επαναστάσεων ανά τον κόσμο ενάντια στη τυραννία του καπιταλισμού. Ελπίζουμε ο Τσάβεζ να υλοποιήσει τη λαϊκή βούληση για σοσιαλισμό και να αφήσει κατά μέρους τις κουραστικά «δημοκρατικές» μεθόδους που ακολουθεί μέχρι τώρα. Εάν δοθεί το έναυσμα για Εθνική κυριαρχία και Σοσιαλισμό , τότε αυτή η χώρα στη Λατινική Αμερική θα αποτελέσει την αρχή μιας ακολουθίας αλυσιδωτών αντιδράσεων σε όλο τον κόσμο που , ζούμε με την ελπίδα, να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα σε αυτό το σάπιο σύστημα που τόσους αιώνες κρατάει δέσμιούς του την ανθρωπότητα. Μπορεί λοιπόν, να προκαλεί γέλωτα η παρομοίωση του Τσάβεζ και του φίλου του Αχμαντινετζάντ με τους Μουσολίνι και Χίτλερ αντίστοιχα, αλλά σίγουρα δεν είναι τυχαία. Έχουν πολλούς λόγους να φοβούνται τις εθνικές – αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις ! Επαναστάσεις τις οποίες χρειαζόμαστε σήμερα, γιατί αύριο ίσως να είναι αργά…
Διαδώστε το μήνυμα της Εθνικής – Σοσιαλιστικής Μπολιβαριανής Επανάστασης !
Αλληλεγγύη στον μαχόμενο Βενεζουελάνικο λαό και τον πρόεδρο Τσάβεζ !
Ενδιαφέροντες σύνδεσμοι :
Ταινία για τη Βενεζουέλα και το πραξικόπημα:
http://video.google.com/videoplay?docid=5832390545689805144
Διεθνής καμπάνια «Κάτω τα Χέρια από τη Βενεζουέλα»:
http://www.handsoffvenezuela.org/
