Ο Troy Southgate είναι μουσικός , συγγραφέας και ένας από τους πρωτεργάτες του ακτιβιστικού Εθνικοαναρχικού κινήματος. Στα χρόνια της εφηβείας του υπήρξε ακτιβιστής του Βρετανικού Εθνικού Μετώπου και από το φθινόπωρο του 1989 συμμετείχε στην Διεθνή Τρίτη Θέση ( ITP ) μετά την αποχώρηση του από το NF. Έχει εκδώσει στο παρελθόν σημαντικό αριθμό περιοδικών με τις θέσεις της ITP.
Το 1998 ιδρύει το NRF το οποίο περιγράφει ως : "επαναστατική οργάνωση βασισμένη σε δομή με μορφή πυρήνων όπως η Χαμάς και ο IRA η οποία επιχειρεί με αρχές της ακέφαλης αντίστασης". Συμμετέχει το 2005 σε συναντήσεις της "Νέας Δεξιάς" στο κεντρικό Λονδίνο η οποία έχει αρκετά κοινά με την Γαλλική Nouvelle Droite. Είναι αρθρογράφος σε Ρωσικές εφημερίδες και αναλυτής των θέσεων του Έβολα οι οποίες επηρέασαν αρκετά την σκέψη και τα πολιτικά προγράμματα Ρωσικών κομμάτων. Επίσης συμμετέχει σε μουσικά συγκροτήματα όπως τους H.E.R.R.
Το κείμενο για τους αδερφούς Στράσσερ και την Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση συνεισφέρει σημαντικά στην προσέγγιση άγνωστων πτυχών εκείνης της ιστορικής περιόδου. Θεωρούμε ότι χρειάζεται και στον Ελληνικό Εθνικοσοσιαλιστικό "χώρο" μια πιο καθαρή ματιά στα γεγονότα και ανάλυση της πολιτικής σκέψης των πρωτεργατών του NSDAP και των προσώπων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις ιστορικές εξελίξεις. Κάποιοι θα σπεύσουν να μας κατηγορήσουν για προβολή αιρετικών θέσεων και για την μη ορθόδοξη προσέγγιση του Εθνικοσοσιαλισμού..
Ας είναι… εμείς προβάλλουμε κάποιες θέσεις συναγωνιστών μας - ακόμα και αν σε κάποια θέματα μπορεί να διαφωνούμε - και είμαστε έτοιμοι να φιλοξενήσουμε κάθε αντίλογο..
H αντίδραση εναντίον της επανάστασης
του Troy Southgate
Πολλοί άνθρωποι συνδέουν τον όρο "Σοσιαλισμός" με τους αριστερούς διανοούμενους, τους κομμουνιστές ή τα μέλη του εργατικού κόμματος. Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι η διεθνιστική αριστερά έχει εντελώς καταχραστεί αυτή τη λέξη και την χρησιμοποίησε για να κρύψει τα πιο επικίνδυνα κίνητρά της. "Ο σοσιαλισμός", για το μέσο μαρξιστή-λενινιστή , είναι η περιγραφή που δίνεται στην προώθηση των μειοψηφιών πάνω από τη μεγαλύτερη κοινότητα σαν σύνολο. Οι αριστερές οργανώσεις είναι αφοσιωμένες στην προσπάθεια να προσελκύσουν την εργατική τάξη, ή σε ότι αναφέρουν πατρονάροντας το ως "προλεταριάτο". Ο απώτερος στόχος πίσω από τέτοια ιδεολογία είναι βασισμένος σε μια επιθυμία του "διαίρει και βασίλευε". Με άλλα λόγια, ενώ αυτές οι νέες οργανώσεις προσφέρουν την υποστήριξη στις αποκαλούμενες "καταπιεσμένες μειοψηφίες" , όπως οι ομοφυλόφιλοι , ομάδες Black Power και ατίθασους σπουδαστές της μεσαίας τάξης, δημιουργούν στην πραγματικότητα την έλλειψη ενότητας μεταξύ των διάφορων μελών της κοινωνίας που εξασφαλίζει ότι κρατούν το μόνο λάβαρο πίσω από το οποίο ο εκφυλισμός και η ανηθικότητα μπορούν να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο από τους φαινομενικά καταπιεστικούς αυστηρούς περιορισμούς της φυσιολογικής κατάστασης.
Το ότι η κοινωνία γίνεται πιο εκφυλισμένη, είναι απλώς μαρτυρία στο γεγονός ότι οι κομμουνιστές είναι τακτικά ικανοί να συναθροίσουν μεταξύ δύο έως τρεις χιλιάδες διαδηλωτές πολύ εύκολα και γρήγορα , όπως πρόσφατα συνέβη σε ένα υγρό βράδυ μιας Δευτέρας σε μια διαδήλωση της "Αντιναζιστικής Συμμαχίας" στο Λονδίνο. Προσθέτοντας όλες τις μειοψηφίες, τους κοινωνικά περιθωριακούς και οποιονδήποτε άλλο με ένα τσιπ στον ώμο του, αυτοί οι ακτιβιστές μπορούν να εμφανιστούν ότι περικλείουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι κανόνας μειοψηφίας στην πιο καθαρή και απεχθή μορφή του.
Δεν υπάρχει απλά καμία αμφισβήτηση το γεγονός ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα αναπόσπαστο τμήμα του εθνικιστικής πεποίθησης. Με το να διαχωρίζει κανείς την ίδια την ουσία της κοινωνικής σφαίρας από την έννοια του έθνους, αγνοεί το βασικό γεγονός ότι είναι οι άνθρωποι που πραγματικά συναποτελούν το ίδιο έθνος.
Χωρίς ανθρώπους δεν μπορεί να υπάρξει κανένα έθνος, και χωρίς ένα έθνος δεν μπορεί να υπάρξει κανένας άνθρωπος. Αφ' ετέρου, είναι εντελώς αναμφισβήτητο ότι δεν έχουμε απολύτως τίποτα κοινό με τις σιχαμερές ομάδες της αριστεράς, αλλά ούτε οφείλουμε καμία αφοσίωση σε εκείνες της δεξιάς. Πολλοί αποκαλούμενοι εθνικιστές είναι ικανοποιημένοι για να περιγράφουν τους εαυτούς τους ως "Δεξιά του κέντρου", ή ακόμα και ως "ακροδεξιά", αλλά πρέπει να δηλωθεί αρκετά κατηγορηματικά ότι ο εθνικισμός δεν έχει απολύτως τίποτα για να κάνει με δεξιές πολιτικές. Για να το πούμε απλά, ένα ακροδεξιός δεν είναι περισσότερο εθνικιστής από το αντίτυπό του στην αριστερά. Και ο κομμουνισμός και ο καπιταλισμός είναι δύο κεφάλια του ίδιου κτήνους.
Οι επαναστατικοί εθνικιστές, αφ' ετέρου, αντί να πάρουν ένα κομμάτι από κάθε στρατόπεδο και να και να προσπαθήσουν να διαμορφώσουν μια γελοία ιδεολογία στο μέσο, είναι αδιάφοροι για το φιλοσοφικό υλισμό εντελώς και απορρίπτουν τη μέση και τα δύο άκρα του συστήματος στο σύνολό του. Οι επαναστατικοί εθνικιστές πολεμάμε τους αντιδραστικούς και τους κόκκινους το ίδιο, επειδή είμαστε γνήσιοι κοινωνικοί εθνικιστές.
Το δόγμα του κοινωνικού εθνικισμού διαδόθηκε κυρίως από τους Otto και Gregor Strasser, δύο αδέλφια που προσχώρησαν στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP) κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '20. Σε αυτή την οργάνωση ήρθε τελικά στην ηγεσία της ο Adolf Hitler, ο οποίος πάνω στον εγωιστικό πόθο του για την απόλυτη δύναμη ήρθε να προδώσει το ίδιο το ιδανικό του κοινωνικού εθνικισμού που είχε αναδειχθεί από το NSDAP από την αρχή της ύπαρξής του. Για πολλούς αποκαλούμενους εθνικιστές, η κριτική στο Hitler αντιμετωπίζεται ως αίρεση. Αλλά κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει το σαφές και απλό γεγονός ότι Hitler αρνήθηκε συνολικά να καταδικάσει τους γερμανικούς κεφαλαιοκράτες και το δεξιό κατεστημένο, και επέτρεψε ακόμη και στο κόμμα να λάβει χρηματοδότηση από εύπορους εβραίους χρηματοδότες της Wall Street. Τα στοιχεία για αυτό τον ισχυρισμό μπορούν να βρεθούν στο βιβλίο του Anthony Sutton "η Wall Street και η άνοδος του Hitler"
( Σημείωση του μεταφραστή: το βιβλίο υπάρχει ηλεκτρονικά στο http://reformed-theology.org/html/books/wall_street/index.html )
Οι αδελφοί Strasser, εντούτοις, που ήταν και οι δύο εξαιρετικά ενεργοί στο NSDAP προτού να το κόμμα έρθει στην εξουσία το 1933, ενεπλάκησαν σε ένα συνεχή πόλεμο ιδεολογίας με τον ίδιο τον Hitler, ο οποίος αρνήθηκε να υποστηρίξει τη διοικητική αποκέντρωση της κρατικής δύναμης ή να προσφέρει στους συνηθισμένους εργαζόμενους ανθρώπους της Γερμανίας ένα μερίδιο και στη γεωργία και στη βιομηχανία. Ο Hitler είχε απορρίψει πραγματικά τη «Δομή για το Γερμανικό Σοσιαλισμό» του Otto Strasser το 1925, προτιμώντας να μείνει κολλημένος στα 25 σημεία του NSDAP, που θεωρήθηκαν από πολλά μέλη του κόμματος ξεπερασμένα. Ακόμη και χωρίς τις ριζοσπαστικές ιδέες των Strasser για μια νέα κατεύθυνση και πέρα από το αριστερό και το δεξιό του πολιτικού φάσματος, τα 25 σημεία του NSDAP ήταν ακόμα κατά πολύ μη συμβατά με την αντιδραστική υποταγή του Hitler στους κεφαλαιοκρατικούς χρηματοδότες του, και πολλές από αυτές τις βασικές αρχές της εθνικοσοσιαλιστικής πολιτικής προδόθηκαν επίσης. Καθένας που μπαίνει στον κόπο να εξετάσει το σημείο 11 αυτού του μανιφέστου, για παράδειγμα, θα ανακαλύψει μια ευθεία καταδίκη του μη δεδουλευμένου εισοδήματος. Εντούτοις, μετά την άνοδο του Hitler στην εξουσία, η τοκογλυφία συνέχισε να μολύνει το γερμανικό τραπεζικό σύστημα και καμία προσπάθεια δεν καταβλήθηκε να αποτρέψει τους πλούσιους τραπεζίτες από τη χρέωση του τεράστιου τόκου των δανείων στους ανθρώπους. Πράγματι, ο Hitler τοποθέτησε όλη την οικονομική ισχύ στα χέρια του Hjalmar Schact, ένα ελευθερομασόνο με διασυνδέσεις στη Wall Street. Ο Gregor Strasser, όμως είχε να πει για τον καπιταλισμό ότι:
"Το καπιταλιστικό σύστημα με την εκμετάλλευση εκείνων του που είναι οικονομικά αδύνατοι, με τη ληστεία της εργατικής δύναμης των εργατών, με τον ανήθικο τρόπο της αξιολόγησης των ανθρώπων ανάλογα με τον αριθμό πραγμάτων και το ποσό των χρημάτων που κατέχουν, αντί για την εσωτερική αξία τους και τα επιτεύγματά τους, πρέπει να αντικατασταθεί από ένα νέο και δίκαιο οικονομικό σύστημα, με μια λέξη από το γερμανικό σοσιαλισμό."
Μετακινούμενοι προς τα σημεία 13 και 14, η δήλωση των αρχών του κόμματος καλεί για καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος και αντικατάστασή του από τις οικογενειακές επιχειρήσεις και τους συνεταιρισμούς των εργατών. Για άλλη μια φορά, ο Hitler δεν είχε κανέναν χρόνο για τέτοια οικονομική δικαιοσύνη και αυτά τα δύο άρθρα πολιτικής ήταν σύντομα ξεχασμένα. Ο Otto Strasser, από την άλλη πλευρά εξήγησε ότι:
"Η εναλλακτική των χρεωκοπημένων ξένων "λύσεων" του κομμουνισμού και του καπιταλισμού, η ιδέα που παρουσιάζουμε είναι η πολιτική αντιπροσώπευση των κομμάτων, του εμπορίου και των επαγγελμάτων βασισμένη στο αρχαίο σύστημα συντεχνιών μας."
Ο Otto Strasser, που μια φορά περιγράφηκε ως "άφοβο άτομο με ακαταμάχητη ειλικρίνεια και γοητεία" από το ριζοσπάστη αντικαπιταλιστή A.K. Chesterton, κατόπιν πρότεινε ένα πρόγραμμα τριών σημείων πρόγραμμα για τη βιομηχανία και τους εργάτες:
(1) Θα δημιουργηθεί, σε αντίθεση με την υπάρχουσα "κοινωνική τάξη" του καπιταλιστή, μια «κοινωνική θέση» των διαχειριστών, η οποία, ανεξάρτητα από τον πλούτο ή την προέλευση, θα αποτελέσει μια λειτουργική αριστοκρατία που, χάρη στις ίδιες τις μεθόδους επιλογής της, μπορεί να ειπωθεί ότι θα αποτελείται από "τους καπετάνιους της βιομηχανίας" ή των "εξουσιοδοτημένων υπαλλήλων της οικονομικής ζωής."
(2) Η στερημένη κοινωνική τάξη των "προλεταρίων" θα εξαφανιστεί, τη θέση της θα πάρει μια "κοινωνική θέση" εργατών με πλήρη δικαιώματα, που άμεσα και έμμεσα θα συμμετέχουν και θα ενδιαφέρονται για "το εργαστήρι τους". Δεν θα είναι πλέον αντικείμενα της οικονομίας, αλλά τα υποκείμενά της.
(3) Οι σχέσεις μεταξύ του κράτους και της οικονομικής ζωής θα αλλάξουν ριζοσπαστικά. Το κράτος δεν θα είναι ο "νυχτοφύλακας και αστυφύλακας" του καπιταλισμού, ούτε θα είναι δικτάτορας του οποίου η γραφειοκρατία χτυπά το μαστίγιο που οδηγεί τους εργάτες στις θέσεις τους και τους τσιμπά με τα σπιρούνια στις εργασίες τους, αλλά θα είναι ένας διαχειριστής των καταναλωτών, και υπό αυτήν τη μορφή θα έχει πολλή επιρροή, αλλά μόνο μέσα και πλάι στην αυτοδιάθεση των εργαζoμένων παραγωγών, δηλαδή της διαχείρισης και του προσωπικού των εργαζομένων (που συνίστανται από την κατάλληλη αναλογία των υπαλλήλων γραφείου και άλλων διανοητικών εργαζομένων, από τη μια , και των εργαζομένων χειρωνακτικής εργασίας από την άλλη)."
Παρά τις ιδέες κοινής λογικής του Στρασσερισμού , ο κατάλογος με τις αντιθέσεις συνεχίζεται, ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ο Hitler πειθήνια αρνείται να καταδικάσει τη δεξιά, που κερδίζει τον έλεγχο του NSDAP και τελικά οδηγεί Γερμανία σε μια ιμπεριαλιστική επίθεση ενάντια στην υπόλοιπη Ευρώπη, καταπνίγοντας τον πολιτισμό και την παράδοση στη φανατική κίνησή του προς μια "μεγαλύτερη Γερμανία". Το σημείο 16 υποσχέθηκε την καταστροφή των αλυσίδων καταστημάτων και σουπερμάρκετ, και ισχυρίστηκε ότι υποστηρίζει τις μικρές επιχειρήσεις. Η πραγματικότητα, αφ' ετέρου, ήταν μακρά διαφορετική δεδομένου ότι Hitler για άλλη μια φορά υπερασπίστηκε τους μονοπωλητές. Ενώ οι Στρασσερικοί των SA χτύπησαν τα μεγάλα καταστήματα και πίεσαν τους ανθρώπους να υποστηρίξουν τους μικρούς εμπόρους, ο Hitler έβαλε στιγμιαία τέλος σε κάθε τέτοια αντικαπιταλιστική δραστηριότητα. Προφανώς, επειδή μια μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων χρηματοδοτούσε το νότιο τμήμα του ίδιου του NSDAP, ο Hitler δεν θέλησε να απαλλοτριώσει τα οικονομικά στηρίγματά του.
Στο σημείο 17, εξηγήθηκε ότι θα υπήρχε ένα τέλος στην κυριαρχία των μεγάλων γαιοκτημόνων, και ότι θα υπήρχε επανακατανομή της επεκταμένης αγροτικής καλλιέργειας. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '20, πάνω από το 20% της Γερμανίας ανήκε σε λιγότερους από 19.000 ανθρώπους και οι αγρότες κοίταζαν στο NSDAP να τους παρέχει το φωτεινότερο μέλλον , αντικρίζοντας τη συνεχώς επιδεινούμενη δυσάρεστη κατάστασή τους. Δυστυχώς, επρόκειτο να λάβουν λίγη βοήθεια από το Hitler. Αν και ο υπουργός γεωργίας Walter Darre εμφανίστηκε να κάνει πολλά για να προστατεύσει το ρόλο της αγροτιάς, δεν υπήρξε καμία προσπάθεια να ανακατανεμηθεί η γη. Ακόμα και όταν ο Darre πέρασε το νόμο για τις κληρονομικές γαιοκτησίες των αγροτών, το ίδιο το σχέδιο βγήκε από τον αναπληρωτή του, Ferdinand Fried –τον κρυφό ηγέτη του Μαύρου Μετώπου του Otto Strasser! Έτσι ποια απάντηση δίνει ο Στρασσερισμός για να καταπολεμήσει την ανίερη συμμαχία των καπιταλιστών, των γαιοκτημόνων και των Χιτλερικών; Ο Otto Strasser παρείχε μια αληθινά δίκαιη επιχειρηματολογία στις πολυπλοκότητες της γεωργίας στη “Δομή για το Γερμανικό Σοσιαλισμό“:
"Ο αντικειμενικός σκοπός της γεωργίας είναι να εξασφαλίσει ότι τρέφεται η κοινότητα. Η γη που διατίθεται για χρήση από την κοινότητα ανήκει αποκλειστικά στο έθνος, γιατί η γη δεν αποκτήθηκε από κανένα ατομικά αλλά από την κοινότητα σα σύνολο, με μάχη ή με αποίκιση εκ μέρους της κοινότητας, και η κοινότητα την έχει υπερασπιστεί ενάντια στους εχθρούς. Η κοινότητα ως ιδιοκτήτης θέτει τη γη στη διαθεσιμότητα του έθνους υπό μορφή κτημάτων σε εκείνους που είναι ικανοί και πρόθυμοι να τα χρησιμοποιήσουν για τη γεωργία και την παραγωγή προμηθειών. Αυτό θα αναληφθεί από αυτοδιαχειριζόμενους φορείς ή τοπικά συμβούλια των αγροτών. Το μέγεθος των αγροκτημάτων θα περιοριστεί ανάλογα με τις τοπικές ιδιότητες της γης: το μέγιστο καθορίζεται από την αρχή ότι κανένας δεν θα μπορεί να κρατήσει ως κτήμα του περισσότερο έδαφος από ότι είναι σε θέση να καλλιεργήσει μόνος του, και το ελάχιστο καθορίζεται από την αρχή ότι ο γαιοκτήμονας πρέπει να έχει αρκετό έδαφος που να παρέχει όχι μόνο τρόφιμα στον εαυτό του και την οικογένειά του, αλλά μια περίσσεια από τη διάθεση της οποίας θα μπορεί να έχει ρουχισμό και στέγαση για την οικογένειά του.
Ο περιορισμός του μεγίστου, θα οδηγήσει στην απελευθέρωση μεγάλων ποσοτήτων γης εδάφους για την εγκατάσταση των αγροτών, ιδιαίτερα στην Ανατολική Γερμανία. Αυτή η εγκατάσταση των αγροτών είναι ακόμα πιο απαραίτητη επειδή η ύπαρξη μιας πληθώρας αγροτών που εγκαθίστανται έτσι σε δικά τους αγροκτήματα παρέχει την καλύτερη εγγύηση για τη συντήρηση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας ενέργειας. Ο γαιοκτήμονας που λαμβάνει έτσι ένα αγρόκτημα ως "κτήμα", θα δεσμευθεί να το διαχειριστεί για το καλύτερο όφελος της κοινότητας και για να χρησιμοποιήσει τις απώτατες προσπάθειές του να σιγουρευτεί ότι η γη θα καλλιεργηθεί ώστε να καλύπτει τις ανάγκες για τα τρόφιμα της κοινότητας. Επομένως θα πρέπει να πληρώσει έναν φόρο εδάφους, ένα ενοίκιο, στην κοινότητα. Αυτό θα είναι πληρωτέο σε είδος, το ποσό θα καθορίζεται ανάλογα με την έκταση και την ποιότητα του εδάφους. Κανένας άλλος φόρος δεν θα είναι πληρωτέος από τον αγρότη. Εάν πεθάνει ο κάτοχος του κτήματος, το αγρόκτημα θα περάσει σε ένα γιο ικανό και πρόθυμο να τον συνεχίσει. Εάν δεν υπάρχει κανένα αγόρι διαθέσιμο, το κτήμα θα επανέλθει στην κοινότητα , και θα διανεμηθεί από το τοπικό αγροτικό συμβούλιο.
Σε περίπτωση κακής καλλιέργειας, ένα κτήμα θα επανέλθει επίσης στην κοινότητα, η απόφαση επάνω σε αυτό το θέμα που στηρίζεται στο τοπικό αυτοδιοικητικό σώμα
(το αγροτικό συμβούλιο) σε συμφωνία με το κράτος. Η εισαγωγή αυτού του είδους "κτήματος" στη γερμανική γεωργία θα είναι σε τέτοια προφανή συμμόρφωση με τη γερμανική παράδοση και με τις σωστές και απαραίτητες ιδέες της αγροτικής ιδιοκτησίας, ώστε ούτε οι ψυχολογικές ούτε υλικές δυσκολίες δεν είναι πιθανό να ακολουθήσουν."
Το θλιβερό κίνητρο πίσω από την κραυγαλέα άρνηση του Hitler να ακούσει τους Otto και Gregor Strasser, ήταν η ισχύς. Ενώ ο Hitler έβλεπε την ισχύ σαν τον αντικειμενικό του στόχο, η ομάδα ανθρώπων που συμφώνησαν με το όραμα αυτών των δύο αδελφών, κοινώς γνωστοί ως ο κύκλος των Strasser, έβλεπε την ισχύ μόνο ως το μέσο να υλοποιηθεί το κοινωνικό εθνικιστικό πρόγραμμά τους. Άλλη μια φορά, οι κοινοί άνθρωποι πλήρωσαν το τίμημα για τον εγωισμό ενός αντιδραστικού. Το 1930 , τα πράγματα οδηγήθηκαν τελικά σε μια κρίσιμη καμπή και ο Otto Strasser άρχισε να συγκρούεται με το Hitler σε τακτική βάση. Η εφημερίδα του, η Arbeitsblatt, η οποία είχε βάση στο Βερολίνο και που είχε το ρόλο ης επίσημης έκδοσης του κόμματος στο βορρά, έγινε σταθερά ερεθιστική για το Hitler. Τέλος , τον Απρίλιο του ίδιου έτους, τα συνδικάτα στη Σαξονία κήρυξαν γενική απεργία και ο Otto Strasser ανήγγειλε την πλήρη υποστήριξή του στους γερμανούς εργάτες. Εν τω μεταξύ, οι ίδιοι οι ισχυροί βιομήχανοι ασκούν πίεση στο Hitler να καταδικάσει τις απόψεις του Strasser και να σταματήσει την απεργία. Ο Hitler κάλεσε τον Otto Strasser σε μια ιδιωτική συνάντηση στο ξενοδοχείο του την επόμενη ημέρα, όπου προσπάθησε να τον εναρμονίσει με τη γραμμή του διατάσσοντας τον να υποκύψει στην εξουσία του. Κατά τη διάρκεια μιας καυτής συζήτησης, ο Hitler τον κατηγόρησε για προώθηση "στομφωδών αηδιών" με να δίνει έμφαση στο ιδανικό παρά στον ηγέτη. Ο Strasser είχε δίκιο, φυσικά, αλλά ο Hitler ενδιαφέρονταν μόνο για την προσωπική του ισχύ και επέλεξε να θέσει των εαυτό του πάνω από την οικονομική ελευθερία του Γερμανικού λαού. Ο Otto Strasser κατηγόρησε σωστά το Hitler ότι προσπαθούσε να :
"... στραγγαλίσει την κοινωνική επανάσταση χάριν της νομιμότητας και της νέας συνεργασίας του με τα αστικά κόμματα της δεξιάς"
Ο Hitler αρνήθηκε θυμωμένα αυτό και προσπάθησε να συγκαλύψει αυτό που ο μοντέρνος καπιταλισμός σήμερα καλεί "ελεύθερη επιχείρηση". Πήγε επίσης για να επικυρώσει την καπιταλιστική φιλοσοφία ότι "η δύναμη είναι δίκαιο" και ότι "ο ισχυρός επιζεί, ενώ ο πιο αδύνατος πηγαίνει στον τοίχο":
"Οι κεφαλαιοκράτες έχουν δουλέψει το δρόμο τους προς την κορυφή μέσω της ικανότητάς τους, και βάσει αυτής της επιλογής, που πάλι μόνη αποδεικνύει το δίκιο του δρόμου τους, έχουν το δικαίωμα να διευθύνουν."
Αυτή η δήλωση από μόνη της είναι η κατάθεση της υποταγής του Hitler στο καπιταλισμό και τις μεγάλες επιχειρήσεις , και αποκαλύπτει το αγεφύρωτο χάσμα που υπάρχει μεταξύ της αντίδρασης και της επανάστασης. Ο Hitler , αφού απέτυχε να βρει οποιοδήποτε πραγματικό επιχείρημα ενάντια στις πραγματικά σοσιαλιστικές αρχές του Otto Strasser , έγραψε τελικά στον Goebbels και του έδωσε εντολή να οδηγήσει τον Strasser και τους υποστηρικτές του έξω από το κόμμα. Ο Otto Strasser παρέμεινε πιστός στις πεποιθήσεις του και , κατά συνέπεια, αποβλήθηκε από το NSDAP πολύ σύντομα , οργανώνοντας μια ομάδα γνωστή ως την Ένωση Επαναστατών Εθνικοσοσιαλιστών -- τον πρόδρομο του Μαύρου Μετώπου. Ο Otto Strasser τέθηκε υπό περιορισμό τελικά από τα SIS-OSS όταν έγινε ένας συντετριμμένος εξόριστος στον Καναδά, όπου τον ανάγκασαν να ζήσει με στέρηση δικαιωμάτων έως το 1955. Κατόρθωσε τελικά να επιστρέψει στην αγαπημένη του Γερμανία, αλλά μόνο μετά από αποφασιστική καμπάνια από τον Άγγλο δημοσιογράφο Douglas Reed. Ο Gregor Strasser, αφ' ετέρου, παρά το γεγονός ότι είχε παραμείνει πιστός στο Hitler και είχε παραμείνει στο κόμμα με την ελπίδα ότι ο Hitler θα συνειδητοποιούσε το λάθος των μεθόδων του , δολοφονήθηκε στη φυλακή Prinz Albrechtstrasse κατά τη διάρκεια μιας χιτλερικής εκκαθάρισης τον Ιούνιο του 1934, γνωστή σήμερα ως την κακόφημη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών. Ακόμη και ο Hitler αναγκάστηκε να αναγνωρίσει μερικά χρόνια αργότερα, ότι η δολοφονία του Gregor Strasser ήταν "ένα λάθος".
Προτού να φτάσει αυτό το κείμενο στο τέλος του , ξεκαθαρίζεται ότι οι εθνικιστές είναι βέβαιοι για την πλήρη ασυμβατότητα του Στρασσερισμού με το Μαρξισμό και το "σοσιαλισμό" της αριστεράς.
Εδώ είναι μερικά αποσπάσματα από την πολεμική σύγκριση του Otto Strasser για τις δύο ιδεολογίες:
"Πώς ο γερμανικός σοσιαλισμός διαφέρει από το μαρξισμό:
α. Η ατομική πρωτοβουλία των υπεύθυνων διαχειριστών συντηρείται, αλλά ενσωματώνεται στις ανάγκες της κοινότητας.
β. Μέσα στη συστηματικά προγραμματισμένη διαχείριση ολόκληρης της εθνικής οικονομίας από το κράτος (που προστατεύεται οργανικά από τη χειραγώγηση που το κράτος έχει σε κάθε βιομηχανική επιχείρηση) ο ωφέλιμος ανταγωνισμός των ξεχωριστών επιχειρήσεων διατηρείται.
γ. Η μεταχείριση του κράτους και της οικονομικής επιχείρησης στον εργάτη, δηλαδή του κρατικού και του βιομηχανικού διευθυντή, αποφεύγεται το ίδιο όπως και η δεσποτική δύναμη του κράτους που στερεί από τον εργάτη το δίκιο του.
δ. Ο καθένας που ασχολείται με μια επιχείρηση είναι, λόγω του ότι είναι συνιδιοκτήτης της ως πολίτης, ένας από τους άμεσους και ισχυρά επιδρώντες κατόχους της επιχείρησής του, του "εργαστηρίου του", και μπορεί να ασκήσει αυτό το κτητικό δικαίωμα πλήρως στο εποπτικό συμβούλιο της επιχείρησης. Η μορφή της συλλογικότητας των εργοστασίων, που στηρίζεται επάνω στη νομική ιδέα του φέουδου και η υλοποίηση της ιδέας από το μεγάλο αυτοδιαχειριζόμενο σώμα των συμβουλίων εργατών και των υπαλλήλων, αφ' ενός, τα βιομηχανικά και εμπορικά συμβούλια, αφ' ετέρου, αποτελούν το νέο οικονομικό σύστημα του γερμανικού σοσιαλισμού, που απέχει το ίδιο και από τον καπιταλισμό και από τον ανατολικό Μπολσεβικισμό και όμως ταιριάζει με τις απαιτήσεις της βιομηχανίας μεγάλης κλίμακας."
Σε μια τελική σημείωση, ελπίζω ότι αυτό το σύντομο κείμενο για το Στρασσερισμό έχει πείσει μερικών από τους πιο παραπλανημένους υποστηρικτές του Χιτλερικού καθεστώτος ότι ο γνήσιος σοσιαλισμός πρέπει να επιτύχει ακόμα ένα πρακτικό ρήγμα και πρόοδο από το καθαρώς θεωρητικό στάδιο. Είναι ανώφελο για οποιοδήποτε εθνικιστή να κοιτάξει πίσω στη ναζιστική Γερμανία ως αντάξιο παράδειγμα για το τι είναι καλύτερο για το Αγγλικό έθνος μας , ή ακόμα και για την Ευρώπη συνολικά. Χωρίς να απορρίψουν εντελώς τους ακροδεξιούς του καπιταλισμού , οι επαναστάτες θα συνεχίσουν να προδίδονται ξανά και ξανά. Πράγματι, με το Χιτλερισμό να είναι ξανά σε άνοδο μετά τη γερμανική επανένωση, υπάρχει η ελπίδα ότι ο Γερμανικός λαός θα θυμηθεί τα λάθη του παρελθόντος. Ένα πράγμα πρέπει να καταστεί σαφές, ότι εμείς στην εθνική επαναστατική πτέρυγα έχουμε την αποφασιστικότητα να επιμείνουμε προσκολλημένοι στα όπλα μας και δεν θα είμαστε ποτέ υπό έλεγχο της καπιταλιστικής δεξιάς και ποτέ δε θα προδώσουμε τις επαναστατικές αρχές μας.
