Καθώς το Ισραήλ βαδίζει κορδωμένο γύρω απ' τον μικρό περιφραγμένο κόσμο των Παλαιστίνιων, συγχαίροντας τον εαυτό του και βρίζοντας όλους τους υπόλοιπους αντισημίτες και τρομοκράτες, οι θρήνοι των θυμάτων του υψώνονται απ' τα μπάζα αυτού που κάποτε ήταν η Παλαιστίνη.
Στ' αυτιά του Ισραήλ, τα ουρλιαχτά μικρών τρομοκρατημένων κοριτσιών ακούγονται σαν μια θεσπέσια μελωδία, ένα ακόμα μάθημα που έλαβε ο δύσμοιρος λαός της Παλαιστίνης.Οι συγγενείς του Μαχμούντ Αμπάιντ (φωτογραφία) κλαίνε καθώς ετοιμάζουν το σώμα του παιδιού τους για την κηδεία. Ο 17χρονος Μαχμούντ, έγινε κομμάτια από μία εκ των χιλιάδων οβίδων, με τις οποίες το Ισραήλ βομβάρδιζε τις παλαιστινιακές παραγκουπόλεις, μέρα και νύχτα για ολόκληρες εβδομάδες.
Η τελευταία τρομοκρατική εκστρατεία του Ισραήλ—δυστυχώς, όχι ιδιαίτερα διαφορετική απ' αυτή του προηγούμενου, του προ-προηγούμενου ή του προ-προ-προηγούμενου μήνα. Οι καθημερινές δολοφονίες τυχαίων Παλαιστίνιων, οι καθημερινοί βομβαρδισμοί και αδέσποτοι πυροβολισμοί, οι καθημερινές συλλήψεις και ο εξευτελισμός, τα καθημερινά βασανιστήρια και τα ηλεκτροσόκ, οι καθημερινές επιθέσεις και ξυλοδαρμοί, η καθημερινη διακοπή της λειτουργίας των παλαιστινιακών σχολείων, η καθημερινή παρεμπόδιση της κυκλοφορίας νερού και βασικών τροφίμων όπως το ψωμί, η καθημερινή χλεύη και λοιδωρία πάνοπλων ισραηλινών στρατιωτών, οι καθημερινές κατεδαφίσεις και κατασχέσεις παλαιστινιακής γης—δεν υπάρχει κάτι το συγκλονιστικό και το νέο σ' όλα αυτά.
Οι σιωνιστές εισβολείς χαιρέκακα κακοποιούν τον παλαιστινιακό λαό για πάνω από μισό αιώνα, και με κάθε χρονιά που περνά, καθώς το σιωνιστικό μακελλειό γίνεται όλο και πιο φρικιαστικά βίαιο, όλο και πιο ανώμαλα άγριο, όλο και πιο αισχρό και μοχθηρό, οι Ισραηλινοί νιώθουν όλο και πιο πεπεισμένοι για την ορθότητα και το δίκιο του Ισραήλ και την έμφυτη κακότητα του «κούσι» (αράπη, Άραβα, ενν. τον Παλαιστίνιο).
Καθώς γιατροί ανθρωπιστικών οργανώσεων προειδοποιούν για μια ολόκληρη γενιά σοβαρά ψυχικά τραυματισμένων παιδιών, το κοινό χαρακτηριστικό των οποίων είναι μια κατάσταση γνωστή ως «συνεχόμενο ουρλιαχτό», και καθώς εκατομμύρια πολιορκημένων και προμελετημένα εξαθλιωμένων ανθρώπων συστηματικώς αποκλείονται—από το Ισραήλ—κυριολεκτικά κάθε βασικού αναγκαίου για την ανθρώπινη ζωή: φαγητό, νερό, ύπνος, καταφύγιο, ιατρική περίθαλψη· Διεθνείς αμερόληπτοι παρατηρητές προειδοποιούν πως η, όλο και βαθύτερα εισχωρούσα στη δίνη του εθνικού μίσους, τροχιά του Ισραήλ είναι τροχιά Γενοκτονίας.
Ενώ δύο στους τρεις Ισραηλινούς Εβραίους παπαγαλίζουν , εξηγώντας ότι η παρουσία και μόνο Αράβων στο Ισραήλ αποτελεί μια φυλετική απειλή για τους Εβραίους (Χάαρετζ, 22 Μαρτίου 2006), σιωνιστές ραββίνοι σπρώχνουν εαυτούς και οπαδούς σε παροξυσμούς μίσους :
«Ένας Άραβας δεν μπορεί να μολύνει αυτό που είναι αγνό. Απαγορεύεται να αναμιγνύουμε το φως και το σκοτάδι. Το έθνος του Ισραήλ είναι καθαρό και οι Άραβες, έθνος γαϊδάρων. Πρόκειται για μια σατανική συμφορά, ένα δαίμονα του Σατανά, μια βρωμερή μάστιγα. Οι Άραβες και οι γάιδαροι είναι ζώα. Έρχονται να πάρουν τις κόρες μας. Είναι προικισμένοι με αληθινή βρωμιά. Υπάρχει το καθαρό και το ακάθαρτο, και είναι ακάθαρτοι»(παράθεση λεχθέντων του ραββίνου Δαβίδ Μπαστζρί, Χάαρετζ, 22 Μαρτίου 2006) ..
Ο ραββίνος Αβραάμ Σμιουέλ Λεβί, ανώτερο στελεγχος του Ραββινικού Συνεδρίου για την Ειρήνη, εξηγεί πως η βοήθεια των ΗΠΑ για «να δοθεί γη στους Άραβες» έκανε τον Θεό να τιμωρήσει τους Αμερικανούς με την Θύελλα Κατρίνα. Αυτές οι παραινέσεις των ραββίνων για αντι-Παλαιστινιακή βία μερικές φορές φτάνουν να γίνονται ρητό κάλεσμα για γενοκτονία: «Ο οίκτος απέναντι στους κακούς είναι το πραγματικό κακό». Μ' αυτές τις λέξεις άρχισε την ομιλία του ο ραββίνος Λεβί προς τιμήν του Πουρίμ (Ταλμούδ, Μέγκιλα, 11α) :
«Αν δεν ξεριζώσεις τους κατοίκους της Γης, και τους επιτρέψεις να παραμείνουν, θα γίνουν αγκάθια στα πλευρά σου, και θα προκαλούν ενόχληση στην Γη στην οποία θα διαμένεις». Συνέχισε με την εντολή (μίτζβα) του ξεκληρίσματος του Αμαλεκ (Μπαμιντμπαρ 33:55), λέγοντας πως «βασικά προκύπτει απ' τον οίκτο και την καλωσύνη—τον οίκτο σ' όλους αυτούς τους οποίους ο Αμαλεκ απειλεί να εξολοθρεύσει. Αυτή η εντολή είναι έγκυρη και ισχύει για τους Εβραίους ακόμα και σήμερα. Σήμερα υπάρχουν όλοι αυτοί οι οποίοι οδηγούμενοι από έναν βαθύ αντισημιτισμό απελπισμένα προσπαθούν να μας σκοτώσουν. Αυτοί είναι οι άνθρωποι τους οποίους το Τορά μας διέταξε να αφανίσουμε, μην αφήνοντας καμμία μνήμη αυτών στο μέλλον» (ραββίνος Ζαλμάν Μπαρούχ Μελαμέντ).
Η άσχημη φάτσα του Σιωνισμού δεν είναι πρόσφατο δημιούργημα, όπως θέλουν να πιστεύουν οι... ανήκοντες στην σιωνιστική «αριστερά». Πριν 100 χρόνια, όταν οι πρώτοι σιωνιστές εγκαθίστανται στην Παλαιστίνη, ο Εβραίος μετανάστης και δημοσιογράφος Άχαντ Χα'αμ περιέγραψε την φυλετική βία των πρώτων αποίκων: «[οι Εβραίοι άποικοι] συμπεριφέρονται στους Άραβες με εχθρότητα και σκληρότητα, καταπατούν την περιουσία τους άδικα, τους ξυλοκοπούν αδιάντροπα χωρίς λόγο, και νιώθουν περήφανοι κιόλας γι' αυτό..
Αυτή η ξαφνική αλλαγή γέννησε στις καρδιές τους την τάση στην πιο καταπιεστική τυρρανία, όπως πάντα συμβαίνει όταν ο σκλάβος κυβερνά.» [...] «Συνηθίσαμε να βλέπουμε τους Άραβες ως πρωτόγονους ανθρώπους της ερήμου, σαν ένα έθνος γαϊδάρων που ούτε βλέπει ούτε καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του. Αλλά αυτό είναι μέγα λάθος. Ο Άραβας, όπως όλοι οι υιοί του Σεμ, διαθέτει ένα οξύ και πανούργο νου... Αν έρθει μια μέρα που οι απογόνοί μας χρειαστεί να επιβληθούν στους ιθαγενείς, θα συναντήσουν μεγάλες δυσκολίες.» Άχαντ Χα'αμ, «Truth from Palestine», 1897.
Οι σιωνιστές, είχαν καταφέρει από εκείνο τον καιρό να πείσουν τους Αμερικανούς, και μετά τους ίδιους τους εαυτούς τους, περί της θεμελιώδους αθωότητας του σιωνισμού. Έχοντας κάνει εθνοκάθαρση στη μισή περίπου Παλαιστίνη τους μήνες πριν την ίδρυση του Ισραήλ πριν τον πόλεμο του 1948, μετά έχοντας τα 3/4 περίπου της Παλαιστίνης κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τον πόλεμο του 1948, αργότερα το 85%, μέσω προσάρτησης εδαφών τα οποία εποίκησε με Ισραηλινούς πολίτες μετά το 1967, το Ισραήλ έχει μπει τώρα στην τελική ευθεία, πρέπει να γίνει εθνοκάθαρση του εναπομείναντος 15% της Παλαιστίνης, το τελευταίο κομμάτι γης δυτικά του Ιορδάνη, στο οποίο εκατομμύρια Αράβων ζούνε ακόμα.
«Είναι καθήκον των Ισραηλινών ηγετών να εξηγήσουν στην παγκόσμια κοινή γνώμη, καθαρά και θαρραλέα, μερικά πράγματα τα οποία ξεχάστηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Το πρώτο απ' αυτά είναι ότι δεν υπάρχει σιωνισμός, εποίκηση, η εβραϊκό κράτος χωρίς τον διωγμό των Αράβων και την οικειοποίηση της γης τους». —
Αριέλ Σαρόν , υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ, απευθυνόμενος σε ακροδεξιούς μαχητές του κόμματος Τσομέτ. 15 Νοέμβριου 1998, Agence France Presse.
«Σε έναν νέο πόλεμο, πρέπει να αποφύγουμε το ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΑΘΟΣ του Πολέμου για την Ανεξαρτησία (Αραβο-Ισραηλινός Πόλεμος του 1948)... και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΨΟΥΜΕ να πολεμάμε μέχρι να κατορθώσουμε ολική νίκη, την εδαφική πληρότητα της Γης του Ισραήλ». —στρατηγός Γιγκάλ Αλλον, 1967.
«Εμείς οι Εβραίοι, δόξα τω θεώ, δεν έχουμε τίποτα κοινό με την Ανατολή. [...] Η ισλαμική ψυχή πρέπει να σκουπιστεί έξω απ' το Έρετζ-Γιζραέλ. [Οι μουσουλμάνοι είναι] τσιρίζων όχλος ντυμένος με κακόγουστα, βάρβαρα κουρέλια». —Ζε'εβ Τζαμποτινσκι, Νοέμβρης 1939.
«Ένα εκατομμύριο Άραβες δεν αξίζουν όσο ένα εβραϊκό νύχι». Ραββίνος Γιαακοβ Περρίν, 27 Φεβρουαρίου, 1994«Η πλειοψηφία των Αράβων της Δυτικής Όχθης πρέπει να απελαθεί... Πρέπει να πάρουμε μια απόφαση επιπρόσθετα (μέσα στο Ισραήλ), απαγορεύοντας τα πολιτικά δικαιώματα στους Ισραηλινούς Άραβες. Έχουμε καλιεργήσει μια πέμπτη φάλαγγα, μια ομάδα προδοτών πρώτου βαθμού [μέσα στις τάξεις των Αράβων]». — τέως υπουργός Έφι Έιταμ, Σεπτέμβρης 2006.
